tag:blogger.com,1999:blog-6205610179527107245.post8439211924721136181..comments2024-03-22T12:26:22.032+02:00Comments on Ι.N. Παναγίας Αλεξιωτίσσης Πατρών: Ποιούς Πιάνει το "Ματι";;; ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣhttp://www.blogger.com/profile/16763575538467765915noreply@blogger.comBlogger1125tag:blogger.com,1999:blog-6205610179527107245.post-75830155023657178882016-11-02T00:36:25.266+02:002016-11-02T00:36:25.266+02:00Από τα αρχαιότατα χρόνια οι άνθρωποι ζητούσαν διάφ...Από τα αρχαιότατα χρόνια οι άνθρωποι ζητούσαν διάφορα μέσα για την εξουδετέρωση της ενέργειας της βασκανίας. Στους Έλληνες αναφέρονται: βασκανία, προβασκάνια, αποτρόπαια, φυλακτήρια, εγκόλπια, περιάμματα, περίαπτα, τελέσματα, στους Λατίνους amuletum, στους Γάλλους amulette, talisman, fétiche, στους Ιταλούς ligature, alligatura. Γενικά τα φυλακτήρια ήταν είτε χειρονομίες, σύμβολα, χρήση λίθων, μετάλλων, φυτών και ζώων. Από τις χειρονομίες για την αποτροπή του βασκάνου αναφέρουμε το φτύσιμο, γνωστό και στους αρχαίους Έλληνες αλλά και μέχρι σήμερα: «Ως μη βασκανθώ τρις εις εμόν έπτυσα κόλπον» (Θεοκρίτου Ειδύλλια 6, 14), «Φτύσε τον κόρφο σου». Επίσης η μούντζα ή φασκέλωμα των αρχαίων Ελλήνων, η fica των Ιταλών, η έκταση δηλαδή του δείκτη και του μικρού δακτύλου. Οι χειρονομίες συνοδευόταν κάποτε και με φράσεις όπως: «Εις την κεφαλήν σοι» (Πλατ. Ευθ. 6, 283), «Και συ», «Έρρε», «Προσκυνώ Αδράστειαν».<br /><br />Καταγεγραμμένες περιπτώσεις Κακού Ματιού έχουν αποκρυπτογραφηθεί στα αρχαία κείμενα της Βαβυλωνίας και της Αιγύπτου. Ορισμένοι άνθρωποι και ζώα έχουν πιστωθεί με την ικανότητα να ρίχνουν «Το Βλέμμα της Κακίας» στους άλλους. Αυτή η «Ματιά της Κακίας» είναι στην πραγματικότητα μια μορφή ενέργειας, η οποία έχει επίδραση στους ανθρώπους και τα ζώα, καθώς και τα φυσικά αντικείμενα. Είναι το ίδιο είδος ενέργειας όπως μιας πραγματικής κατάρας γιατί έχουν την ίδια φύση. <br /><br />Πράγματι στους αρχαίους Έλληνες η πρώτη σημασία της λέξης βασκανία είναι, κατηγορία, συκοφαντία, φθόνος, κακία. (Δημοσθ. 18, 132 – 18, 259 – 19, 24 – 21, 209). Η λέξη προέρχεται από το φάσκω (= λέω), με μεταβολή του φ σε β. Τότε λοιπόν πίστευαν ότι η εξαιρετική ευτυχία μπορούσε να επισύρει τον φθόνο των ανθρώπων αλλά και των θεών. Κάθε συνετός άνθρωπος έπρεπε να προφυλάσσεται και να μη κινεί τον φθόνο των θεών – «το γαρ θείον φθονερόν» - με ασύνετα λόγια που πρόδιναν μεγάλη αυτοϊκανοποίηση ή ευτυχία. Ταυτοχρόνως να μη δέχεται μεγάλους επαίνους από του άλλους, διότι κι αυτό ήταν επικίνδυνο.<br /><br />Παρατηρούμε ότι, κατά την εποχή αυτή, αν και το θέμα της βασκανίας περιέχει και μια χροιά δεισιδαιμονίας, ωστόσο διαπνέεται περισσότερο από μια αίσθηση σύνεσης, αυτοελέγχου και μη προκλητικότητας. Άγνωστο πώς άρχισε η μετατόπιση του αιτίου της βασκανίας από τα λόγια προς το βλέμμα. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι «ένιοι και πατέρας έχειν οφθαλμόν βάσκανον υπολαμβάνουσιν…» (Συμποσ. 5, 7, 4 Α). Ήδη στην εποχή του Τζέτζη (12ος αιών.), η κατ’ εξοχήν βασκανία είναι αυτή που γίνεται με το βλέμμα είτε εκούσια είτε ακούσια: «Πάσαν βασκανίαν γίγνωσκε, την δι’ ομμάτων βλάβην…» (Χιλ. 12, 814).<br /><br />Περισσότερα εδώ στο http://mystikx.com/ξεματιασμα-εξορκισμοςAnonymousnoreply@blogger.com