Σας καλωσορίζουμε στο επίσημο ιστολόγιο του Ι. Ν. Παναγίας Αλεξιωτίσσης - Σας Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη σας.

Συμπληρώστε το e-mail σας, για να λαμβάνετε ηλεκτρονικά τις αναρτήσεις μας

Θα σας σταλεί ένα email για ενεργοποίηση.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΕΡΕΥΣ εφημέριος Ιερού Ναού Παναγίας Αλεξιωτίσσης

"Εφονεύθη εντός του Ιερού Βήματος
υπό των αγαρηνών την 3-4-1821
ενώ ετέλει την Θείαν Μυσταγωγίαν"

  Ο παπα-Γιώργης, άνευ επωνύμου, ήτο άγνωστος εις την Εκκλησιαστικήν Ιστορία των Πατρών μέχρι του έτους 1964 οπότε τον ανέσυραν εκ της λήθης, ερευνών τα Γενικά Αρχεία του Κράτους, ο διακεκριμένος ιστοριοδίφης πρωθιερεύς Νικόλαος Παπαδόπουλος εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Καρύκη Αθηνών.
      Εξέδωκεν ξεχωριστό τομίδιον, ανάτυπον εκ του περιοδικού "ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ", εις το οποίο κατεχώρησε τα αποδεικτικά εγγραφα της θυσίας του Εθνομάρτυρος - Ιερομάρτυρος Ιερέως Γεωργίου που επορφύρωσε το Θυσιαστήριο του Ιερού Ναού της Παναγίας Αλεξιωτίσσης την Κυριακη των Βαΐων του 1821.
      Υπήρξε ο πρώτος ιερεύς εις τας απαρχάς της Επαναστάσεως του 1821 που εθελουσίως, και μη θέλων να διακόψει την Θείαν Λειτουργίαν και να διαφύγει, προσέφερε εαυτόν ιερόν σφαγίον υπέρ πίστεως και Ελευθερίας της Πατρίδος.
      Οι προύχοντες και οπλαρχηγοί της Αχαΐας έγραψαν και υπέγραψαν το εξής συναξάρι δια την θυσίαν του Παπαγεώργη.
ΠΙΣΤΟΠΟΙΟΥΜΕΝ
      Οι υπογραφόμενοι μεθ' όρκου οτι κατα το έτος 1821 καθ' ην εποχήν οι Έλληνες έλαβον τα όπλα, ο συμπολίτης μας ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΕΡΕΥΣ εκτελών την Θείαν Μυσταγωγίαν εν τω Ναώ της Αγίας Αλεξιωτίσσης ΕΦΟΝΕΥΘΗ παρα των αγαρηνών, αιχμαλωτισθέντων και τριών (3) τέκνων του, προς απολύτρωσιν των οποίων ονόματι ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΝ, των δυο ετέρων μενόντων εν αιχμαλωσία και αγνοούμενης της διαμονής των.
      Κατ' αίτησιν οθεν του απελευθερώθεντος Κωνσταντίνου δίδεται το παρόν αυτό ίνα χρησιμεύσει όπου δεί, και υποσημειούμεθα.

Εν Πατραις την α' Ιουνίου

Μ(πενιζέλος) Ρούφος
Κ. Μπουκαούρης
Γεώργιος Γιαννακόπουλος
Ζ. Νεράγκαθος
Κ. Θωμόπουλος
Άναστάσιος Ηλιόπουλος
Άγγελος Ξηρομερίτης
Άναγ. Ανδρικόπουλος


Ο διασωθείς Κωνσταντίνος υιός του μαρτυρήσαντος ιερέως Γεωργίου, γράφει την επομένη αίτησιν

Εν Πάτραις τη 4η Ιουνίου 1865

ΠΡΟΣ
       Την επι των αγώνων σην Επιτροπήν, δια του Κυρίου Νομάρχου Αχαιοήλιδος Ο ευσεβάστως υποσημειούμενος Κωνστανίνος ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ, αναφέρω ταπεινώς οτι, κατά το έτος 1821, καθ' ην εποχήν οι Έλληνες έλαβον τα όπλα κατα των Οθωμανών, ο πατήρ του υποφαινομένου ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΕΡΕΥΣ εφονεύθη παρα των αγαρηνών, ενω ετέλει την Θείαν Μυσταγωγίαν, εν τω ενταύθα Ιερώ Ναω της Αλεξιωτίσσης, οτι ο υποφαινόμενος και έτεροι δυο (2) αδελφοί μου αιχμαλωτίσθηκαν παρα των Αγαρηνών και οτι τρέξασα η μήτηρ ημών εις διάφορα του Οθωμανικού Κράτους μέρη, μόλις ηδυνήθη να σώση και να λάβη τον υποφαινόμενον, μη δυνηθείσα ουδόλως ν' ανεύρη τους έτερους δυο αδελφούς μου και εισέτι μένουσι εν αιχμαλωσία αγνοούμενου του τόπου της διαμονής των, ως προκύπτει εκ του συνημμένου πιστοποιητικού πολιτών μαρτυρούντων τ' ανωτέρω.
     Τα δυστυχήματα ταύτα είναι αξια λόγου όπως ληφθή και ο υποφαινόμενος εν καιρώ υπ' όψιν και λάβω την δέουσαν και απαιτούμενην αμοιβήν.
Δια ταύτα παρακαλώ θερμώς την Σην Επιτροπήν, όπως ευαρεστουμένη λάβη υπ' όψιν της εν καιρώ και τον υποφαινόμενον, αποδίδουσα ότι νόμιμον και δίκαιον.
     Ο Κύριος Νομάρχης Αχαιοήλιδος παρακαλείται να διαβιβάση την παρούσαν όπου δει.
Ευπεπειθέστατος
Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου

      Υπό της Επιτροπής Ελήφθη υπ' όψιν η αίτησις και κατετάχθη η οικογένεια εις την δευτέραν τάξιν των υπαξιωματικών.

 Στον αύλειο χώρο του Ιε­ρού Να­ού έχει υψωθεί μνημείο προς τι­μήν τού Ε­θνο­μάρ­τυ­ρος Ιε­ρέ­ως Γε­ωρ­γί­ου, το έ­τος 1971, από την Αχαϊκή Ε­ται­ρεί­α Πα­τρών, με την ευγενή φροντίδα των αειμνήστων Κων. Ν. Τρια­ντα­φύλ­λου και Θε­οδ. Ι. Πα­πα­να­γιώ­του, ώ­στε να δια­τη­ρη­θή στην μνή­μη των νε­ω­τέ­ρων ο η­ρω­ι­σμός και η θυ­σί­α τού α­οι­δί­μου Ιε­ρέ­ως Γε­ωρ­γί­ου, οι α­γώ­νες και οι θυ­σί­ες τής Πρε­σβυτέ­ρας του για την διά­σω­ση των παι­διών τους, αλλά και οι εν γένει θυσίες τού Ιερού Κλήρου για την ε­λευ­θε­ρί­α τής Ελ­λά­δος






ΑΠΟ ΤΟ ΕΦΗΜΕΡΙΑΚΟΝ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΟΥ 1821





Θ. Ι. Παπαναγιώτου

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΕΡΕΥΣ
ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ ΠΑΤΡΩΝ









Ὑπό

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΑΝ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Πρωθιερέως











Ἀνάτυπον ἐκ τοῦ Περιοδικοῦ "ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ"



ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ 1964


Τό μέγα θαῦμα τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας, ἤτοι ἡ ἀποτίναξις τετρακοσίων ἐτῶν δουλείας, ἦτο ἀδύνατον τά πραγματοποιηθῆ, ἐάν δέ ἦτο θεμελιωμένον ἐπί ἀρραγοῦς θεμελίου, ἑδραιωμένον ἐπί τῆς ἀδιασείστου πίστεως πρός τήν Ὀρθοδοξίαν καί τῆς ἀγάπης πρός τήν Πατρίδα. Πίστις καί πατρίς ἤσαν οἱ δύο πολικοί ἀστέρες οἱ καθοδηγοῦντες τούς ἀόπλους  δούλους πρός ἐκτίναξιν τοῦ Ὀθωμανικοῦ Ζυγοῦ. Αἵ δύο αὐταί φωτειναί λαμπάδες, οἱ δύο οὗτοι παμαφανεῖς φάροι, ὁδήγουν τούς ἀπηλπισμένους πρός τήν θεοσδότον ἐλευθερίαν. Ἐπί τῆς ἀσαλεύτου καί ἀκλονήτου θείας πίστεως, ἐβασίσθησαν οἱ ἥρωες τοῦ 21, καί ἔθραυσαν τάς ἁλύσεις τῆς δουλείας, καί ἤγειραν τά ἀναρίθμητα τρόπαια τῶν. 

Αἵ μή νοσηραί διανοιαι, καί οἱ μή πεπλανημένοι νόες, μελετῶντες τήν ἱστορίαν οὐχί ἐπιπολαίως ἀλλά προσεκτικῶς, πείθονται καί δεσμεύονται ἀπολύτως ἐκ τῆς ἀληθείας ταύτης.

Διά τῆς πίστεως, τόν κολοσσόν τῆς ἰσχύος οἱ ἀνίσχυροι κατέσεισαν, καί κατηγωνίσαντο οἱ ἐλάχιστοι δοῦλοι, ἰσχυρᾶν αὐτοκρατορίαν. Καί τήν πίστιν αὐτήν τήν ἐδίδαξε κυρίως τό "κρυφό σχολειό", κατά τήν κοινήν ὁμολογίαν, τοῦ ἐφημερίου - διδασκάλου τοῦ ἐνοριακοῦ ναοῦ, μέ τό "ὀκτωήχι" καί τό "ψαλτήρι". Ἐπηκολούθει, συνείπετο ὅμως καί τό παράδειγμα τοῦ διδασκάλου-ἱερέως, τό διδάσκον εὐγλωττότερον πάσης παιδαγωγικῆς τέχνης. Τό παράδειγμα, δῆλον ὅτι ἡ παραδειγματική σπουδή, προσφορά τοῦ ἐφημερίου, ἐπί τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, καί τῆς πατρίδος Ἑλλάδος τόν βωμόν, θυσία. Ἡ ἔρευνα τῶν ἀγνώστων δέλτων τῆς ἱστορίας, καί τῶν ἱερῶν διπτύχων της ἐκκλησίας, μᾶς παρέχουν προσέτι παραδείγματα, ὄντως ἀξιοθαύμαστα. πολλῶν κληρικῶν καλλινίκων νεομαρτύρων.

Θύμα ἐν Πατραις ὁ ἱερεύς Γεώργιος, ἄνευ ἐπωνύμου καί ἄγνωστος εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν ἱστορίαν τῶν Πατρών. Θυσιαστήριον, ὁ ἱερός Ναός τῆς Παναγίας Ἀλεξιωτίσσης, καί τό ἱερόν Βῆμα αὐτῆς. Ἀλλά τό δράμα εἰς τήν οἰκογένειαν τοῦ ἱεροῦ σφαγίου τῶν Πατρών, τοῦ ἱερέως συνεχίζεται ἐπί μακρόν. Ἐπακολουθεῖ αἰχμαλωσία, ἡ ἀπαγωγή, ὁ ἐξανδραποδισμός τῶν τέκνων τοῦ θύματος. Ἡ διασωθεῖσα πρεσβυτέρα, κλαίουσα ἀστειρεύτως, ὡς ἡ ἀπαρηγόρητος Ραχήλ τῆς ἱερᾶς Βίβλου, θρηνοῦσα σφαγιασθέντα ἀγαπητόν σύζυγον, ὀδυρομένη διά τήν στέρησιν υἱῶν πολυφιλήτων, ὀλοφυρομένη λυσίκομος, καί τίλλουσα τάς τρίχας τῆς κεφαλῆς της, μοιρολογοῦσα τά πάθη τῆς συνεχῶς, ἀλλά καί μακράν πάσης ἀπογνώσεως, ὁραματιζομένη σαφῶς τήν ἐπικειμένην ἀνάστασιν τῆς δούλης Πατρίδος, ὡς πρότυπον γνησίας Ἑλληνίδος, ἐκ τοῦ μητρικοῦ φίλτρου κεντουμένη καί κινουμένη, ἀπεφάσισε νά ἀναζητήση τά ἀπανθρώπως ἀπαχθέντα παιδιά της. Ἀποτινάξασα λοιπόν τάς φυσικᾶς ἀδυναμίας τῆς γυναικός, καί ὁπλισθεῖσα μέ τόν φυσικόν ὁπλισμόν ἑνός ὀπλίτου ἀνδρός, ἐξῆλθε μέ βῆμα ἀνδρικόν, μέ ἀνδρικόν θάρρος, μίαν ἡμέραν, παρά τίς συστάσεις τῶν συμπολιτῶν, τούς εὐλόγους φόβους καί διαμαρτυρίας τῶν οἰκίων της, καί ἐρρίφθη ἡ θυγάτηρ τῶν Πατρών, εἰς τό μητρικόν καθῆκον, μέ ἀπαραδειγμάτιστον πατριωτισμόν, ὡς νεωτέρα Σπαρτιάτις, ἴνα γράψη μίαν ἀξιοζήλευτον σελίδα τῆς Ἀχαϊκῆς ἱστορίας. Ὁ θάνατος τῆς ἐν τή ἐκπληρώσει ἑνός ὑπεροφειλομένου καθήκοντος, ἐτέθη, ἀπό τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς ἐξορμήσεως, ὑπό τῆς ἰδίας, ἐν μοίρα ἑκατοστή καί ἡ περιπλάνησις αὐτῆς ἀνά τό Ὀθωμανικόν κράτος, ἐθεωρήθη, ὡς ἁπλή περιπολία, ὡς κοινός περίπατος. Καί ἔτρεχεν, ἐκ τῆς μητρικῆς ὀδύνης τραυματισμένη ἡ ἀνδρογυναίκα αὐτή τοῦ Μορέως, καί συνέτρεχε μέ τήν ἀκλόνητον πίστιν της ἡ Ἀμαζών, ἀνά τήν Ὀθωμανικήν αὐτοκρατορίαν, πρός ἀνεύρεσιν, συνάντησιν, πληρωμήν λύτρων, ἀπελευθέρωσιν καί διάσωσιν τῶν περικαλλῶν γόνων της, τῶν πολυφιλήτων σπλάγχνων της, ἐκ τοῦ τουρκικοῦ παιδομαζώματος, τοῦ βεβαίου ἐξισλαμισμοῦ. Καί ἐπέτυχεν ἡ μελανειμονοῦσα θυγάτηρ τῆς Ἀχαΐας, διά μέσου ὀλίγων φιλίων στρατευμάτων διερχομένη, διά μέσου πολλῶν ἐχθρῶν καί πολεμίων ὁδεύουσα διά μυρίων κινδύνων ἡμερινῶν καί νυχτερινῶν προχωροῦσα, καί περιπατώντας μοναχή, ἐπέτυχε νά ἁρπάση ἐκ τοῦ στόματος λεόντων ἀδηφάγων, νά σώση ἐξ ἀνημέρων σφαγέων, τό ἐν ἐκ τῶν τριῶν πολυαγαπήτων τέκνων της, καί νά τό ἐπαναφέρη, μετά δακρύων λύπης καί χαρᾶς ἀπειραρίθμων, εἰς τούς βωμούς καί τάς ἑστίας τῶν Πατρών, πρός συναγερμόν πάντων καί κατάπληξιν πασῶν.

Ποία γραφίς δύναται νά περιγράψη μητρός καί υἱοῦ τήν συγκίνησιν, κατά τήν ὥρα τῆς πρώτης συναντήσεως τῶν, εἰς τόν στρατώνα τοῦ παιδομαζώματος, τήν χαράν τῶν κατά τήν ἡμέραν τῆς ἀναχωρήσεως τῶν, τάς κάθ΄ ὁδόν συνομιλίας τῶν, τούς καθημερινούς φόβους, τάς περιπλανήσεις, τούς κινδύνους τῶν νυκτῶν, τά δάκρυα ἀμφοτέρων κατά τήν στιγμήν τῆς ἐνατενίσεως τῆς πόλεως τῶν Πατρών, καί τῆς εἰσόδου αὐτῶν εἰς τήν κατάκλειστον, ἔρημον οἰκίαν τῶν;

Ποία Μούσα ἐκ τῶν ἐννέα θυγατέρων τῆς Μνημοσύνης, πρέπει νά περιγράψη, νά παραστήση, ἤ δί΄ ὕμνων νά ψάλη, νά μελωδήση, ραψωδήση, τόν πατριοτισμόν, τά παθήματα, τήν πίστιν καί τά κλέη τῆς ἠρωΐδος μητρός; Ἡ Κλειώ τῆς ἱστορίας, Ἡ Μελπομένη τῆς τραγωδίας, ἤ ἡ Πολυμνια τῆς θρησκείας; Ἄλλ΄ ἀξιόν ἐστιν ἴνα πᾶσαι καί ἐγκωμιάσωσι τῶν Πατρών τήν ἀξίαν θυγατέρα, τῆς Πελοποννήσου τό κλέος, τῆς Πατρίδος τήν δόξαν, τῶν Ἑλληνίδων τό καύχημα.

Προσχωμεν εἰς τήν ἀνάγνωσιν τῶν λαμπρῶν σελίδων, τῶν ἱερῶν κειμένων, τοῦ ἐφημεριακοῦ Κλήρου τῶν Παλαιῶν Πατρών. Αἵ ὀξυγράφοι πολεμικαί γραφίδες τῶν ὁπλαρχηγῶν τῆς Ἀχαΐας γράφουν καί ὑπογράφουν τό ἑξῆς Συναξάρι διά τήν θυσίαν τοῦ Παπαγεώργη.

      "Πιστοποιοῦμεν οἱ ὑπογραφόμενοι μεθ' ὅρκου ὅτι κατά τό ἔτος 1821 καθ' ἤν ἐποχήν οἱ Ἕλληνες ἔλαβον τά ὄπλα, ὁ συμπολίτης μᾶς ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΕΡΕΥΣ ἐκτελῶν τήν Θείαν Μυσταγωγίαν ἐν τῷ Ναῶ τῆς Ἁγίας Ἀλεξιωτίσσης ΕΦΟΝΕΥΘΗ παρά τῶν ἀγαρηνῶν, αἰχμαλωτισθέντων καί τριῶν (3) τέκνων του, πρός ἀπολύτρωσιν τῶν ὁποίων ὀνόματι ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΝ, τῶν δύο ἑτέρων μενόντων ἐν αἰχμαλωσία καί ἀγνοούμενης τῆς διαμονῆς τῶν.

      Κατ' αἴτησιν ὅθεν του ἀπελευθερώθεντος Κωνσταντίνου δίδεται τό παρόν αὐτό ἴνα χρησιμεύσει ὅπου δεῖ, καί ὑποσημειούμεθα.



Ἐν Πατραις τήν ἅ' Ἰουνίου



Μ(πενιζέλος) Ροῦφος

Κ. Μπουκαούρης

Γεώργιος Γιαννακόπουλος

Ζ. Νεράγκαθος

Κ. Θωμόπουλος

Ἀναστάσιος Ἡλιοπουλος

Ἄγγελος Ξηρομερίτης

Ἄναγ. Ἀνδρικόπουλος"



"Ἄς σημειωθῆ ὅτι ὁ Ἀναστάσιος Ἡλιοπουλος ὁ ὑπογράφων τόν πιστοποιητικόν, κατήγετο ἐκ Καρυταίνης καί ὑπηρέτησεν ὡς "μπουλουκξής"κατά τόν ἱερόν Ἀγώνα, ἐξ ἰδίων του συντηρῶν τούς ὕπ αὐτόν στρατιώτας. Συμμετέσχεν εἰς τάς μάχας Πουσίου (Λάλα), Τριπόλεως, Ναυπλίου καί τάς κατά τοῦ Δράμαλη. Ἐπολέμησε καί διά τήν ἀπελευθέρωσιν τῶν Πατρών. Ἐτιμήθη μέ ἀργυροῦν ἀριστεῖον.  Ὁ Γεώργιος Γιαννόπουλος ἀσφαλῶς ἦτο ὁ ἐκ Καλάνου ἀγωνιστής υἱός τοῦ προεστοῦ τῶν δέκα καί τριῶν χωρίων τῶν Νεζερῶν, Παναγῆ Γιαννοπούλου ἤ Νεζερίτου (βλέπε, Ἱστορικόν Λεξικόν τῶν Πατρών, ὑπό Κώστα Τριανταφύλλου ἔτ. 1959 σέλ. 122). Ἔλαβε καί οὗτος ἐνεργόν μέρος εἰς τούς ἀγώνας τῶν Πατρέων, πρός ἐκδίωξιν τῶν τυράννων.

Ὁ ἁρπαγεῖς, διασωθεῖς, καί ἐπαναπατρισθεῖς, υἱός τοῦ ἱερέως, Κωνσταντῖνος, ὀρφανός ὄχι μόνο ἀδελφῶν, πατρός, ἀλλά καί μητρός -θανούσης πάντως προώρως, ἐν ἐλευθέρα ἤ ἐν ἀγωνιζομένη ἔτι Πατρίδι ἄγνωστον, ἐκ τῶν ψυχικῶν καί σωματικῶν καμάτων καί τῶν διαρκῶν προσευχῶν της, ὑπέρ ἀναρρύσεως τῶν ἀπαχθέντων γεννημάτων της -ὡς ἑξῆς, λακωνικῶς, ἐκθέτει τήν τραγωδίαν τῆς οἰκογενείας του.

Μέ ἱεράν συγκίνησιν, ἀναπολῶν τήν ἀπώλειαν, τόν χαμόν τόσων προσφιλῶν προσώπων, τό ξεκλήρισμα τῆς γενιᾶς του, γράφει, ἐν τή γενετείρα αὐτοῦ εὐρισκόμενος, ἐλεύθερος καί ὄχι ραγιάς, μεταξύ ἐλευθέρων καί ὄχι δούλων, τά ἑπόμενα τῆς Πατραϊκης καί τῆς γενικῆς ἱστορίας "ἄξια μεγάλου λόγου" ὡς τό Κοινόν καί αὐτός τά ἐχαρακτήρισαν"  

"Ἔτι προσχωμεν εἰς τήν ἀναγνώρισιν τῆς δευτέρας σελίδος τοῦ ἐφημεριακοῦ Συναξαρίου τοῦ ἐφημερίου τῶν Πατρών.

Μέ δακρυρροούντας τούς ὀφθαλμούς, γράφει τήν, μέ τά ἄφθονα δάκρυα τοῦ βεβρεγμένην, ἑπομένην αἴτησιν.  



"ν Πάτραις τή 4η ουνίου 1865





Προς τήν ἐπί τῶν ἀγώνων σήν Ἐπιτροπήν, διά τοῦ Κυρίου Νομάρχου Ἀχαιοήλιδος.

Ὁ εὐσεβάστως ὑποσημειούμενος Κωνστανίνος ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ, ἀναφέρω ταπεινῶς ὅτι, κατά τό ἔτος 1821, καθ' ἤν ἐποχήν οἱ Ἕλληνες ἔλαβον τά ὄπλα κατά τῶν Ὀθωμανῶν, ὁ πατήρ τοῦ ὑποφαινομένου ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΕΡΕΥΣ ἐφονεύθη παρά τῶν ἀγαρηνῶν, ἐνῶ ἐτέλει τήν Θείαν Μυσταγωγίαν, ἐν τῷ ἐνταύθα Ἱερῶ Ναω τῆς Ἀλεξιωτίσσης, ὅτι ὁ ὑποφαινόμενος καί ἕτεροι δύο (2) ἀδελφοί μου αἰχμαλωτίσθηκαν παρά τῶν Ἀγαρηνῶν καί ὅτι τρέξασα ἡ μήτηρ ἠμῶν εἰς διάφορά του Ὀθωμανικοῦ Κράτους μέρη, μόλις ἠδυνήθη νά σώση καί νά λάβη τόν ὑποφαινόμενον, μή δυνηθεῖσα οὐδόλως ν' ἀνεύρη τούς ἕτερους δύο ἀδελφούς μου καί εἰσέτι μένουσι ἐν αἰχμαλωσία ἀγνοούμενου τοῦ τόπου τῆς διαμονῆς τῶν, ὡς προκύπτει ἐκ τοῦ συνημμένου πιστοποιητικοῦ πολιτῶν μαρτυρούντων τ' ἀνωτέρω.

Τά δυστυχήματα ταῦτα εἶναι ἄξια λόγου ὅπως ληφθῆ καί ὁ ὑποφαινόμενος ἐν καιρῶ ὑπ' ὄψιν καί λάβω τήν δέουσαν καί ἀπαιτούμενην ἀμοιβήν.

Δία ταῦτα παρακαλῶ θερμῶς τήν Σήν Ἐπιτροπήν, ὅπως εὐαρεστουμένη λάβη ὑπ' ὄψιν τῆς ἐν καιρῶ καί τόν ὑποφαινόμενον, ἀποδίδουσα ὅτι νόμιμον καί δίκαιον.

 Ὁ Κύριος Νομάρχης Ἀχαιοήλιδος παρακαλεῖται νά διαβιβάση τήν παροῦσαν ὅπου δεῖ.

Εὐπεπειθέστατος

Κωνσταντῖνος Παπαγεωργίου"



      "Ὑπό τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐλήφθη ὑπ' ὄψιν ἡ αἴτησις καί κατετάχθη ἡ οἰκογένεια εἰς τήν δευτέραν τάξιν τῶν ὑπαξιωματικῶν.

Εἶχον περάσει τεσσαράκοντα καί πλέον ἔτη ἄφ΄ ὅτου ἡ συμπολίτις τῆς ἐπιφανοῦς Δανιηλίδος, εἶχε σώσει ἐκ τῶν χειρῶν τῶν Ἀγαρηνῶν, ἐκ τῆς καμίνου τοῦ πυρός τῶν τριῶν παίδων, εἶχεν ἀποσπάσει τόν Κωνσταντῖνον. Καί ὅμως ἐπιστευεν οὗτος, ὡς φανεροῦται ἐκ τοῦ ἐγγράφου, τῆς αἰτήσεως, ἐκ τῆς ἀδελφικῆς ἀγάπης κινούμενος καί τῆς ἐλπίδος ἐνισχυόμενος, ἐπιστευεν ἀκόμη, ὅτι ζοῦν οἱ δύο προσφιλέστατοι ἀδελφοί του, καί ἀνέμεναν αὐτούς ἴνα τούς ἴδη, ὡς ὁ Ἰωσήφ τούς αὐταδέλφους ἐν Αἰγύπτω. Δέν ἤθελε κάτ΄οὐδένα λόγον νά ξεχάση αὐτούς, νά πιστεύση ὅτι δέν ζοῦν, διότι ἡ ἐλπίς εἰς τόν Ἕλληνα οὐδέποτε ἐκπίπτει. Μάλιστα, Ἡ τῶν μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς οἰκογενείας ἀγάπη, ὡς μαρτυροῦν αἵ χιλιετηρίδες, οὐδέποτε σβύνει.

Ἀσφαλῶς τά ἀπαχθέντα ἄλλα δύο ἀδέρφια, δέν ἤσαν μετά τοῦ διασωθέντος Κωνσταντίνου. Ἤσαν ἀλλαχοῦ. Ἤσαν εἰς ἄγνωστον μέρος, καί μεμονωμένα ὡς ὁ Κωνσταντῖνος. Οὔτε ὁ Κωνσταντῖνος ἐγνώριζε πού διέμενον, καί ἐάν ἔζων, οὔτε ἡ περιπλανηθεῖσα πονεμένη μητέρα, ἔμαθε τί σχετικόν. Ἐάν ἐγνώριζον τί, θά ἐπεδίωκον τήν διάσωσιν τῶν, διά τῆς συναθροίσεως λύτρων πρός ἐξαγοράν. Ἡ λεοντόκαρδος μήτηρ, ἡ ἐθελοκίνδυνος μητέρα, ἐάν εἶχεν ἀκούσει τί σχετικόν, ἀψηφοῦσα, περιφρονοῦσα τά πάντα, θά ἔκαμνεν ἐκ τῆς ἀκράτου ἀγάπης νέαν ἔξοδον, νέαν ἐξόρμησιν, στήν Ἀνατολή καί δύσι, στό Νότο καί Βοριά, πρός ἀπελευθέρωσιν καί τῶν δύο ἄλλων πολυαγαπημένων ὑπάρξεων, νεαρῶν βλαστῶν της.

Πότε ἄραγε συνέβη ἡ σφαγή τοῦ ἱερουργοῦντος; Τά ἔγγραφα δέν ἀναγράφουν ἐπακριβῶς χρόνον καί λεπτομερείας, ἄλλ΄ οὐδέ τό ἐπώνυμόν του θύματος ἀναφέρουν. Ἁγνοοῦμεν καί τοῦ διασωθέντος τέκνου τήν περιπλάνησιν, καί τάς ταλαιπωρίας τῆς αἰχμαλωσίας. Τά δέ λύτρα πόσα; Καί αὐτά δέν γνωρίζομεν. Ὁ Πανάγος Ἀντωνόπουλος ἱερεύς καί ἐφημέριος του χωρίου Ραγόζενα τοῦ δήμου Ἐρινεοῦ τῆς ἐπαρχίας Πατρών, διά τήν ἀπελευθέρωσιν τοῦ αἰχμαλωτισθέντος ὑπό τῶν Ὀθωμανῶν (βλέπε, περιοδικόν "Τρεῖς Ἱεράρχαι" ἔτ. 1958 φύλλον Σ/βρίου) υἱοῦ τοῦ Ἰωάννου, μετέπειτα ἐφημερίου, ἐμέτρησε, κατά τήν πιστοποίησιν τοῦ ἀγωνιστοῦ τῶν Πατρών Μπενιζέλου Ρούφου, 3.500 γρόσια, ποσόν ἀρκετά σημαντικόν διά τήν ἐποχήν ἐκείνην, ὄτε ἐν τακίμι σιλαχιοῦ καί μπαλάσκας ἐτιμῶντο ἐν Πάτραις δέκα (10)γρόσια, ἡ δέ μπαρούτη πρός δραχμᾶς ἑπτά ἡ ὀκά. Ἀνάλογα θά ἤσαν καί τά ὑπό τῆς πρεσβυτέρας καταβληθέντα λύτρα διά τόν Κωνσταντῖνον.

Προσέτι ἁγνοῦμεν καί τῶν δύο αὐταδλεφων τούς πόνους, τάς ἀπό τόπου εἰς τόπον μετακινήσεις, τά δάκρυα, τά βάσανα, τά μαρτύρια τέλος τά μνήματα. Κεῖνται οἱ τάφοι τῶν αὐτοκασιγνήτων ἐν τή ἐλευθέρα ἤ τή ὑποδούλω ἀλυτρώτω ἀκόμη Χώρα, ἔνθα μυριάδων ἀνωνύμων μαρτύρων εὑρίσκονται κατεσπαρμένα μνήματα καί ὀστᾶ; Ἀπόγονοί του διαφυγόντος τόν ἐξισλαμισμόν Κωνσταντίνου εὑρίσκονται σήμερον; Τίνες εἶναι; Ἀσφαλῶς πρέπει νά ἀναζητηθοῦν μεταξύ τῶν πολλῶν οἰκογενειῶν τῶν φερουσῶν τό ἐπώνυμον "ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ", διότι οὕτως ἐσυνηθίζετο νά γίνεται εἰς μνήμην τῶν ἀγωνιστῶν".




    


ΠΑΤΡΑ, ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ 1821,
ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ-ΓΙΩΡΓΗ


Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν

                                                                  κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

 

            Θά μεταφερθοῦμε σήμερα νοερῶς στό 1821, καί συγκεκριμένα στήν Κυριακή τῶν Βαΐων, ὅταν οἱ εὐσεβεῖς Πατρινοί, συγκεντρωμένοι στούς Ἱερούς Ναούς, φέροντες στά χέρια τά βαΐα καί τούς κλάδους τῶν δένδρων, δοξολογοῦσαν τόν Κύριο καί παρακαλοῦσαν θερμά γιά τήν ἀγαθή ἔκβαση τοῦ ἀγῶνα καί τήν ἐλευθερία τῆς πατρίδος.

            Εἶχαν προηγηθῆ τά γεγονότα στό ἱστορικό Μοναστήρι τῆς Ἁγίας Λαύρας στά Καλάβρυτα, ὅπου ὁ Ἱεράρχης Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός ὕψωσε τό Λάβαρο τῆς Ἐπαναστάσεως καί ἐκήρυξε τόν ἱερό ὑπέρ τῆς πίστεως καί τῆς πατρίδος ἀγῶνα. Ἀλλά καί στήν Πάτρα, στήν Πλατεία Ἁγίου Γεωργίου, ὅπου ὁ ἴδιος Ἀρχιερεύς ὕψωσε τήν σημαία καί ὥρκισε τά παλληκάρια, δίνοντας τό ἔναυσμα τῶν ἡρωικῶν ἀγώνων γιά τήν ἐλευθερία τοῦ Γένους.

            Πλησιάζει τό Πάσχα. Ἆρα γε τό δοῦλο Γένος θά ἀξιωθῇ νά ζήσῃ τήν διπλῆ Ἀνάσταση; Οἱ Ἕλληνες τό πιστεύουν ἀκράδαντα. Ὁ Γέρος τοῦ Μωρηᾶ στεντορείᾳ τῇ φωνῇ τό διακήρυξε: «Ὁ Θεός ἔβαλε τήν ὑπογραφή του γιά τήν ἐλευθερία τῆς Πατρίδος καί δέν τήν παίρνει πίσω...».

            Ἡ Παναγία, ὡς Ὑπέρμαχος τοῦ Γένους Στρατηγός, παραμυθεῖ τόν Λαό καί μεταφέρει τά δακρυσμένα αἰτήματά του, τίς γονυκλισίες καί τίς θερμές προσευχές στόν θρόνο τοῦ Κυρίου, δεομένη γιά τήν λύτρωση τοῦ Ὀρθοδόξου Γένους τῶν Ρωμηῶν.

            Ἀλλά καί ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας, κρατῶντας τόν χιαστό σταυρό τοῦ μαρτυρίου του, δέεται πρόν τόν Οὐράνιο Δεσπότη ὑπέρ τῶν κατατρεγμένων, αἰῶνες τώρα, Ἑλλήνων.

            Αὐτή τήν ἡμέρα, Κυριακή τῶν Βαΐων, μέσα στόν Ναό τῆς Ἁγια-Ἀλεξιώτισσας (τῆς Παναγίας τῆς Ἀλεξιωτίσσης) τῶν Πατρῶν, μπροστά στό Φρικτό Θυσιαστήριο προσφέρει τήν ἀναίμακτή Θυσία ὁ ταπεινός καί σεβάσμιος Ἱερεύς Γεώργιος. Μετάρσιος μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς, μεταφέρει τά αἰτήματα τῶν Πατρινῶν καί ὅλου τοῦ δύστυχου Γένους πρός τόν Θεό, καί δέεται γιά τήν λευτεριά καί τήν ἀνάσταση.

            Ἐκείνη τήν ὥρα τῆς μυσταγωγίας καί τῆς προσευχῆς, φτάνει ἡ φοβερή εἴδηση ὅτι Τοῦρκοι καταφθάνουν στόν Ναό γιά σφάξουν καί νά δῃώσουν. Στό ἄκουσμα τοῦ φοβεροῦ μαντάτου ὁ λαός κραυγάζει τό «Κύριε Ἐλέησον», καί τά μάτια καρφώνονται στήν θαυματουργή εἰκόνα τῆς Κυρᾶς τῆς Ἀλεξιώτισσας, ἱκετεύοντας γιά σωτηρία.

            Ὁ Παπα-Γιώργης, ἀγέρωχος, συνεχίζει τό Φρικτό Μυστήριο. «Λάβετε φάγετε, τοῦτο μου ἐστί τό Σῶμα... Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες, τοῦτο ἐστί τό Αἷμα μου... Τά σά ἐκ τῶν σῶν Σοί προσφέρομεν Κύριε, κατά πάντα καί διά πάντα...».

            Ἀρνεῖται νά διακόψῃ τήν μυσταγωγία. Ἡ ὥρα συγκλονιστική. «Φύγε Παπα-Γιώργη γιά νά σωθῇς...», ἀκούονται φωνές ἀπό τό πλῆθος. Ὅμως τό χρέος τοῦ Ἱερέως εἶναι ἄλλο. Προσφέρεται (ὁ κάθε Ἱερεύς) ὡς ἑκούσιο σφάγιο στόν βωμό τῆς θυσίας γιά τήν ἀγάπη τοῦ Ἐσφαγμένου Ἀρνίου. Ἀκόμη δέ περισσότερο, ὅταν στίς φλέβες του ρέει αἷμα Ἑλληνικό, αἷμα ἡρώων καί μαρτύρων πού μέ τίς θυσίες τους πότισαν τά βουνά καί τούς κάμπους τῆς πατρίδος μας γιά νά ἀνθίσῃ τῆς ἐλευθερίας τό δένδρο.

            Γνωρίζει ὁ Παπα-Γιώργης ἀπό θυσίες Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων, καί ἁπλῶν Ἱερέων καί Μοναχῶν. Ὁ Δεσπότης του, ὁ Γερμανός, εἶναι παλληκάρι. Τόν ἔχει ἐμπνεύσει, ὅπως καί ὅλους τούς παπάδες καί καλογήρους τῆς ἐπαρχίας του· τοῦ ἔχει μεταδώσει τήν φλόγα γιά τήν ἐλευθερία. Ὁ Γερμανός εἶναι ὁ πυρπολητής τῶν ψυχῶν, εἶναι ὁ δυναμικός καί θαρραλέος ἐθνεγέρτης Ἱεράρχης. Ἦλθε ἡ ὥρα ὁ Παπα-Γιώργης νά σφραγίσῃ μέ τήν δική του θυσία τούς ἀγῶνες γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν ἁγία καί τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερία.  

Οἱ Τοῦρκοι, ἄγριο καί ἀσυγκράτητο πλῆθος, εἰσβάλλουν στόν Ἱερό Ναό τῆς Παναγίας. Προχωροῦν οἱ ἀσεβέστατοι καί μιαροί στό Ἱερό καί ἁρπάζουν τόν Λειτουργό τοῦ Ὑψίστου. Τό σπαθί τοῦ Ἀγαρηνοῦ ὑψώνεται ἀπειλητικά, ἐνῷ ὁ Παπα-Γιώργης, ἥρεμος καί μέ ἀγαλλίαση ψυχῆς, ἀναμένει τήν στιγμή πού τό αἷμα του θά ἑνωθῇ μέ τό αἷμα μυριάδων μαρτύρων, γιά τήν δόξα τοῦ Θεοῦ καί τῆς Πατρίδος τήν τιμή καί τήν ἐλευθερία.

Τώρα πλέον εἶναι στόν Οὐρανό. Τό αἷμα του ρέει μπροστά στήν Ἁγία Τράπεζα, καί ἑνωμένο μέ ποταμούς αἱμάτων ἄλλων ἱερῶν σφαγίων, ἀρδεύει τά ἁγιασμένα χώματα τῆς πονεμένης χώρας.

«Οἱ τόν ἀμνόν τοῦ Θεοῦ κηρύξαντες καί σφαγιασθέντες ὥσπερ ἄρνες, καί πρός ζωήν τήν ἀγήρω, ἅγιοι, καί ἀΐδιον μετατεθέντες,τοῦτον ἐκτενῶς, μάρτυρες, αἰτήσασθε ὀφλημάτων λύσιν ἡμῖν δωρήσασθαι».

·      Ὅμως τό μαρτύριο τοῦ Παπα-Γιώργη δέν σταματάει ἐδῶ. Οἱ Ἀγαρηνοί αἰχμαλώτισαν τά τρία του παιδιά, τά  ὁποῖα μετεφέρθησαν σέ τόπους μακρινούς στήν Ἀσία. Πίσω ἔμεινε ἡ παπαδιά. Μιά γυναῖκα ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται δυναμική, ἡ ὁποία, ἀφοῦ ἐνταφίασε τόν Παπα-Γιώργη, ἀνέλαβε τό ἐπώδυνο χρέος νά ψάξῃ γιά τά σκλαβωμένα παιδιά της.

Ἔκανε στόν σταυρό της μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Παναγιᾶς τῆς Ἀλεξιώτισσας, μάζεψε ὅσους «παράδες» μπόρεσε καί ἔφυγε γιά νά βρῇ καί νά λυτρώσῃ τά παιδιά της. Πέρασε χῶρες καί χωριά, γύρισε τόπους μακρινούς καί κατάφερε νά βρῇ καί νά δώσῃ τά λύτρα στούς ἀπίστους γιά τόν ἕνα της γυιό. Τά ἄλλα δύο παιδιά της δέν βρέθηκαν ποτέ.

Θαυμάζει κανείς τό μεγαλεῖο καί τόν χαρακτῆρα τῆς παπαδιᾶς, πού μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς της «πῆρε» τά βουνά καί τούς κάμπους γιά νά βρῇ τά παιδιά της. Ἡ θυσία ἔμεινε παροιμιώδης. Τό παράδειγμά της ἐνέπνευσε τίς γυναῖκες τῆς Πάτρας γιά τούς ἀγῶνες γιά τήν ἀπελευθέρωση τῆς πόλεως.

Ὁ διασωθείς γυιός τοῦ παπα-Γιώργη τῆς Ἀλεξιώτισσας, Κωνσταντῖνος, ἀπευθύνει αἴτηση στίς 4 Ἰουνίου 1865 πρός τήν ἑπί τῶν ἀγώνων Ἐπιτροπή, ὅπως τοῦ ἀποδώσῃ ὅ,τι νόμιμον καί δίκαιον. Τό κείμενο ἔχει ὡς ἑξῆς:

 

Ἐν Πάτραις τῇ 4ῃ Ἰουνίου 1865

 

ΠΡΟΣ

Τήν ἐπί τῶν ἀγώνων Σεβαστήν Ἐπιτροπήν, διά τοῦ Κυρίου Νομάρχου Ἀχαϊοήλιδος.

 

            Ὁ εὐσεβάστως ὑποσημειούμενος Κωνσταντῖνος ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ, ἀναφέρω ταπεινῶς ὅτι, κατά τό ἔτος 1821, καθ' ἥν ἐποχήν οἱ Ἕλληνες ἔλαβον τά ὅπλα κατά τῶν Ὀθωμανῶν, ὁ πατήρ τοῦ ὑποφαινομένου ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΕΡΕΥΣ ἐφονεύθη παρά τῶν Ἀγαρηνῶν, ἐνῷ ἐτέλει τήν Θείαν Μυσταγωγίαν, ἐν τῷ ἐνταῦθα Ἱερῷ Ναῷ τῆς Ἀλεξιωτίσσης, ὅτι ὁ ὑποφαινόμενος καί ἕτεροι δύο (2) ἀδελφοί μου αἰχμαλωτίσθησαν παρά τῶν Ἀγαρηνῶν καί ὅτι τρέξασα ἡ μήτηρ ἡμῶν εἰς διάφορα τοῦ Ὀθωμανικοῦ Κράτους μέρη, μόλις ἠδυνήθη νά σώσῃ καί νά λάβῃ τόν ὑποφαινόμενον, μή δυνηθεῖσα οὐδόλως ν' ἀνεύρῃ τούς ἑτέρους δύο ἀδελφούς μου καί εἰσέτι μένουσι ἐν αἰχμαλωσίᾳ ἀγνοουμένου τοῦ τόπου τῆς διαμονῆς των, ὡς προκύπτει ἐκ τοῦ συνημμένου πιστοποιητικοῦ πολιτῶν μαρτυρούντων τ' ἀνωτέρω.

Τά δυστυχήματα ταῦτα εἶναι ἄξια λόγου ὅπως ληφθῇ καί ὁ ὑποφαινόμενος ἐν καιρῷ ὑπ' ὄψιν καί λάβω τήν δέουσαν καί ἀπαιτουμένην ἀμοιβήν.

Διά ταῦτα παρακαλῶ θερμῶς τήν Σεβαστήν Ἐπιτροπήν, ὅπως εὐαρεστουμένη λάβῃ ὑπ' ὄψιν της ἐν καιρῷ καί τόν ὑποφαινόμενον, ἀποδίδουσα ὅ,τι νόμιμον καί δίκαιον.

Ὁ Κύριος Νομάρχης Ἀχαϊοήλιδος παρακαλεῖται νά διαβιβάσῃ τήν παροῦσαν ὅπου δεῖ.

 

Εὐπειθέστατος

Κωνσταντῖνος Παπαγεωργίου


            Στήν αἴτηση του Κωνσταντίνου, ἐπισυνάπτεται πιστοποιητικό τῶν προὐχόντων τῆς Ἀχαΐας, ὡς κατωτέρω:

 

ΠΙΣΤΟΠΟΙΟΥΜΕΝ

          Οἱ ὑπογραφόμενοι μεθ' ὅρκου ὅτι κατά τό ἔτος 1821 καθ' ἥν ἐποχήν οἱ Ἕλληνες ἔλαβον τά ὅπλα, ὁ συμπολίτης μας ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΕΡΕΥΣ ἐκτελῶν τήν Θείαν Μυσταγωγίαν ἐν τῷ Ναῷ τῆς Ἁγίας Ἀλεξιωτίσσης ΕΦΟΝΕΥΘΗ παρά τῶν Ἀγαρηνῶν, αἰχμαλωτισθέντων καί τριῶν (3) τέκνων του, πρός ἀπολύτρωσιν τῶν ὁποίων ἡ μήτηρ των τρέξασα εἰς διάφορα τοῦ Ὀθωμανικοῦ Κράτους μέρη, μόλις ἐδυνήθη νά σώσῃ καί λάβῃ τό ἕνα ἐκ τούτων  ὀνόματι ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΝ, τῶν δύο ἑτέρων μενόντων ἐν αἰχμαλωσίᾳ καί ἀγνοούμενης τῆς διαμονῆς των.

   Κατ' αἴτησιν ὅθεν τοῦ ἀπελευθερωθέντος Κωνσταντίνου δίδεται τό παρόν αὐτό ἵνα χρησιμεύσῃ ὅπου δεῖ, καί ὑποσημειούμεθα.

 

Ἐν Πάτραις τήν α' Ἰουνίου

 

Μ(πενιζέλος) Ροῦφος

Κ. Μπουκαούρης

Γεώργιος Γιαννόπουλος

Ζ. Νεράγκαθος

Κ. Θωμόπουλος

Ἀναστάσιος Ἡλιόπουλος

Ἄγγελος Ξηρομερίτης

Ἀναγν. Ἀνδρικόπουλος

 

            Ἡ παραπάνω αἴτηση εἶχε θετικό ἀποτέλεσμα. Ἡ Ἐπιτροπή, ἀφοῦ ἔλαβε ὑπ’ ὄψη της ὅλα τά σχετικά μέ τό μαρτύριο τῆς οἰκογενείας τοῦ παπα-Γιώργη, ἐνέταξε τόν Κωνσταντῖνο στήν «δευτέρα τάξη τῶν ὑπαξιωματικῶν».

            Ἡ θυσία τοῦ Ἐθνομάρτυρος Ἱερέως Γεωργίου καί τά κατ’ αὐτόν, θά ἦταν ἄγνωστα σέ μᾶς, ἄν δέν τά  ἀνέσυρε ὁ ἱστοριοδίφης Ἱερεύς Νικόλαος Παπαδόπουλος, ἐφημέριος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Γεωργίου Καρύκη Ἀθηνῶν, ἀπό τά Γενικά Ἀρχεῖα τοῦ Κράτους, τό ἔτος 1964.

            Ἔξω ἀπό τόν Ἱερό Ναό τῆς Παναγίας τῆς Ἀλεξιωτίσσης, ὑψώθη μνημεῖο πρός τιμήν τοῦ Ἐθνομάρτυρος Ἱερέως Γεωργίου, τό ἔτος 1971, ἀπό τήν Ἀχαϊκή Ἑταιρεία Πατρῶν, μέ τήν εὐγενῆ φροντίδα τῶν κ.κ. Κων. Ν. Τριανταφύλλου καί Θεοδ. Ἰ. Παπαναγιώτου, ὥστε νά διατηρηθῇ στήν μνήμη τῶν νεωτέρων ὁ ἡρωισμός καί ἡ θυσία τοῦ ἀοιδίμου Ἱερέως Γεωργίου, οἱ ἀγῶνες καί οἱ θυσίες τῆς Πρεσβυτέρας του γιά τήν διάσωση τῶν παιδιῶν τους, ἀλλά καί οἱ έν γένει θυσίες τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου γιά τήν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδος.

             Παρ’ ὅτι ὑπάρχουν ἀκόμη νοσηροί νόες οἱ ὁποῖοι ἐμμένουν στά ἐσωτερικά τους σύνδρομα, καί συνεχίζουν νά προσάπτουν κατηγορίες στά ἱερά σφάγια τοῦ Γένους, καί κυρίως στούς μάρτυρες Κληρικούς, ἐν τούτοις τό αἷμα τους προβάλλει καθ’ ἡμέραν ἐνώπιόν μας καί ὁ ἡρωισμός τους εἶναι καταγεγραμμένος μέ χρυσά γράμματα στίς σελίδες τῆς Ἐκκλησιαστικῆς καί τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας.

            Εὐτυχῶς πού ἡ Ἱστορία, μέ τόν δικό της ἀδέκαστο τρόπο, μαρτυρεῖ στό διάβα τοῦ χρόνου, ὅτι ἦταν γραφτό τῆς λευτεριᾶς τῆς Ἑλλάδος νά περάσῃ καί νά λιβανιστῇ στούς θόλους τῶν Ἐκκλησιῶν καί τῶν Ἱερῶν Μονῶν μας, νά πορφυρωθῇ ἀπό τά αἵματα Ἱερομαρτύρων καί Ἐθνομαρτύρων, ἀνθρώπων πάσης κοινωνικῆς τάξεως καί ἡλικίας, ὥστε νά μποροῦμε ἐμεῖς οἱ ἐπιγενόμενοι μέ πᾶσαν ἄνεση, ἀκόμη καί νά ἀμφισβητοῦμε τόν ἁγιασμένο ἀγῶνα τους.
            Ἐμεῖς τήν Κυριακή τῶν Βαΐων ἔχομε ὁρίσει τήν τιμή γιά τόν Ἐθνομάρτυρα Κληρικό, μέ Θεία Λειτουργία καί ἄλλες ἐκδηλώσεις στόν Ἱερό Ναό τῆς Παναγίας τῆς Ἀλεξιωτίσσης τῶν Πατρῶν, ὅπου λειτουργοῦσε ὁ ἀοίδιμος Ἱερεύς καί ὅπου μαρτυρικῶς καί φρικτῶς ἐτελειώθη ὑπό τῶν ἀπίστων τυράννων. Ἡ καρδιά τῆς Ἐκκλησίας τῶν Πατρῶν, τήν Κυριακή τῶν Βαΐων, χτυπᾶ στήν Ἀλεξιώτισσα.

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Τα δικά σας σχόλια!


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...