ΔΙΑΝΟΜΗ: Δημητρόπουλος Θεμιστοκλής (π. Συμεών), Καρκασίνας Αθανάσιος (Λάμπρος μικρός), Γρίβα Δαμιανή (Νάσαινα), Γαρταγάνη Νίκη (Ελπίδα), Ζάβαλης Χαρίλαος (Τουρνατζήμπασης), Μπαλάσκας Χρήστος (Κατής), Αρμένης Ευστάθιος (Τσαούσης-Βαγγέλης), Κορμπάκης Παναγιώτης (Λάμπρος ώριμος), Τετράδης Ευστάθιος (Ματαπάς), Αττάρτ Διονύσιος (Τρανόπουλος), Αττάρτ Βασιλική (Αηδονοπούλου-Δέσπω), Νάτσκος Δημήτριος (Νικήτας), Κουτσιουμπός Κων/νος (Μήτρος-παιδί), Κύργιος Νικόλαος (Θύμιος), Τσάγκος Ιωσήφ (Δήμος), Νικολόπουλος Βασίλειος (παιδί), Καΐσης Γεώργιος (παιδί), Καρκασίνας Χρήστος (παιδί), Χασάμπαλης Βασίλειος (παιδί)
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μήλιας Δημήτριος (Θεολόγος)
ΔΙΑΣΚΕΥΗ ΘΕΑΤΡ. ΕΡΓΟΥ: Δημητρόπουλος Θεμιστοκλής (φοιτ. Κοιν.Θεολογίας)
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ - ΑΦΗΓΗΣΗ: Μήλιας Δημήτριος (Θεολόγος)
ΜΑΚΙΓΙΑΖ: Αττάρτ Κωνσταντίνα
ΤΕΧΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ: Δημητρόπουλος π. Ιωάννης, Δημητροπούλου Γεωργία, Κατοστάρης Νικόλαος
ΣΚΗΝΙΚΑ: Δημητρόπουλος Θεμιστοκλής, Αττάρτ Διονύσιος, Δημητρόπουλος π. Ιωάννης, Μπαχράς π. Παναγιώτης
Λίγα λόγια για το θεατρικό έργο
Έχουν περάσει περισσότερα από 180 χρόνια, από τότε που το Έθνος, ξεπερνώντας προβλήματα και αδυναμίες, μπόρεσε να σταθεί στα πόδια του αποτινάζοντας το τουρκικό ζυγό. Ένα ζυγό που το κράτησε 400 ολόκληρα χρόνια, στης σκλαβιάς το σκοτάδι.
Έχουν γραφτεί άπειρα βιβλία και χιλιάδες σελίδες γύρω απ’ το θέμα των γεγονότων πριν και μετά το ξεσηκωμό του 21. Στις σελίδες αυτές που περιγράφουν τα συμβάντα της νεότερης ιστορίας του Ελληνισμού, είναι καταχωρημένα περιστατικά που αφορούν ιδιαίτερα στα παιδιά που πάντα είναι τα μεγαλύτερα θύματα των συρράξεων των πολέμων και γενικότερα όλων των άσχημων καταστάσεων μέσα από τις οποίες δοκιμάστηκε η πατρίδα μας. Η μεγαλύτερη πληγή για το γένος μας, κατά τη περίοδο της τουρκοκρατίας ήταν το παιδομάζωμα, η στρατολόγηση ελληνοπαίδων στην τάξη του στρατού της οθωμανικής αυτοκρατορίας με βίαιο κυρίως τρόπο. Ένας μεγάλος αριθμός παιδιών, προτού ακόμα ζήσει τη χαρά και τον ήλιο, ήρθε κι έφυγε μόνο για να στεριώσει πάνω του η λευτεριά. Ένα νέφος παιδομαρτύρων βρέθηκε στα σκλαβοπάζαρα της αραπιάς και χρησιμοποιήθηκε όχι μόνο για τις πιο βαριές εργασίες των κυρίων τους, μα και για την ικανοποίηση των πιο αισχρών και ακατονομάστων ορέξεων των δυναστών τους. Η σύλληψη της ιδέας αυτής ανήκει στο βεζίρη Τσεντερελή Καρά Χαλήλ που την είχε δανειστεί απ’ την αυλή της Βαγδάτης και εφαρμόστηκε από το σουλτάνο Ορχάν μετά την άλωση της Προύσας, το 1326. Ο καταχθόνιος αυτός άνθρωπος σκέφτηκε πως δεν ήταν δυνατόν ο μικρός πληθυσμός των οθωμανών να κυριαρχήσει πάνω σε μια αυτοκρατορία που την αποτελούσαν εκατομμύρια χριστιανών υπηκόων. Έτσι με το παιδομάζωμα δεν εξασθένιζε μόνο το χριστιανικό στοιχείο της αυτοκρατορίας, αλλά ενισχυόταν η πειθαρχία του στρατεύματος ενώ εξασφαλιζόταν και η δύναμη κρούσης των απειθάρχων στρατιωτικών τμημάτων.
Στην αρχή η επιστράτευση γινόταν σε εθελοντική βάση. Με τις παροχές, τα ταξίματα, τις φοροαπαλλαγές δεν ήταν λίγοι οι γονείς εκείνοι που παρακινούσαν τα παιδιά τους να καταταχθούν στα τάγματα των εθελοντών για να ζήσουν καλύτερη ζωή απ’ τη δική τους. Το καθεστώς αυτό της θεληματικής επιστράτευσης δεν κράτησε πολύ. Αντικατα-στάθηκε με τη βίαιη απόσπαση των παιδιών από τις μητρικές αγκαλιές, τον επίσης βίαιο εξισλαμισμό και την μεταβολή του χαρακτήρα των παιδιών αυτών ώστε να γίνονται οι ασπονδότεροι εχθροί και πολέμιοι όχι μονάχα των ομοπίστων αδελφών τους, μα και αυτών ακόμη των φυσικών γονιών τους.
Έχουν γραφτεί άπειρα βιβλία και χιλιάδες σελίδες γύρω απ’ το θέμα των γεγονότων πριν και μετά το ξεσηκωμό του 21. Στις σελίδες αυτές που περιγράφουν τα συμβάντα της νεότερης ιστορίας του Ελληνισμού, είναι καταχωρημένα περιστατικά που αφορούν ιδιαίτερα στα παιδιά που πάντα είναι τα μεγαλύτερα θύματα των συρράξεων των πολέμων και γενικότερα όλων των άσχημων καταστάσεων μέσα από τις οποίες δοκιμάστηκε η πατρίδα μας. Η μεγαλύτερη πληγή για το γένος μας, κατά τη περίοδο της τουρκοκρατίας ήταν το παιδομάζωμα, η στρατολόγηση ελληνοπαίδων στην τάξη του στρατού της οθωμανικής αυτοκρατορίας με βίαιο κυρίως τρόπο. Ένας μεγάλος αριθμός παιδιών, προτού ακόμα ζήσει τη χαρά και τον ήλιο, ήρθε κι έφυγε μόνο για να στεριώσει πάνω του η λευτεριά. Ένα νέφος παιδομαρτύρων βρέθηκε στα σκλαβοπάζαρα της αραπιάς και χρησιμοποιήθηκε όχι μόνο για τις πιο βαριές εργασίες των κυρίων τους, μα και για την ικανοποίηση των πιο αισχρών και ακατονομάστων ορέξεων των δυναστών τους. Η σύλληψη της ιδέας αυτής ανήκει στο βεζίρη Τσεντερελή Καρά Χαλήλ που την είχε δανειστεί απ’ την αυλή της Βαγδάτης και εφαρμόστηκε από το σουλτάνο Ορχάν μετά την άλωση της Προύσας, το 1326. Ο καταχθόνιος αυτός άνθρωπος σκέφτηκε πως δεν ήταν δυνατόν ο μικρός πληθυσμός των οθωμανών να κυριαρχήσει πάνω σε μια αυτοκρατορία που την αποτελούσαν εκατομμύρια χριστιανών υπηκόων. Έτσι με το παιδομάζωμα δεν εξασθένιζε μόνο το χριστιανικό στοιχείο της αυτοκρατορίας, αλλά ενισχυόταν η πειθαρχία του στρατεύματος ενώ εξασφαλιζόταν και η δύναμη κρούσης των απειθάρχων στρατιωτικών τμημάτων.
Στην αρχή η επιστράτευση γινόταν σε εθελοντική βάση. Με τις παροχές, τα ταξίματα, τις φοροαπαλλαγές δεν ήταν λίγοι οι γονείς εκείνοι που παρακινούσαν τα παιδιά τους να καταταχθούν στα τάγματα των εθελοντών για να ζήσουν καλύτερη ζωή απ’ τη δική τους. Το καθεστώς αυτό της θεληματικής επιστράτευσης δεν κράτησε πολύ. Αντικατα-στάθηκε με τη βίαιη απόσπαση των παιδιών από τις μητρικές αγκαλιές, τον επίσης βίαιο εξισλαμισμό και την μεταβολή του χαρακτήρα των παιδιών αυτών ώστε να γίνονται οι ασπονδότεροι εχθροί και πολέμιοι όχι μονάχα των ομοπίστων αδελφών τους, μα και αυτών ακόμη των φυσικών γονιών τους.
πολυ ωρεο και συγκινιτικο εργω
ΑπάντησηΔιαγραφή