Ο Χριστός είπε τη σημερινή παραβολή
του Καλού Σαμαρείτη παίρνοντας αφορμή από το ερώτημα ενός Ιουδαίου νομικού με διάθεση να τον φέρει
σε δύσκολη θέση. Εν τούτοις δεν ήθελε να δοθεί η εντύπωση ότι έκαμε μία ερώτηση
της οποίας η απάντηση ήταν αυτονόητη. Γι’ αυτό δικαιολογώντας την ερώτηση
υπέβαλε εκ νέου νέο πρόβλημα: « τις
εστίν μου πλησίον;».
Με
το ερώτημα αυτό ο νομικός άγγιζε ένα καυτό πρόβλημα για την Ισραηλιτική συνείδηση. Ο «πλησίον»
κατά τον Νόμο ήταν κάθε Ισραηλίτης. Ύστερα φαίνεται ότι γνώριζε τη διδασκαλία του
Χριστού, που συμπλήρωσε το Νόμο με την επί του Όρους Ομιλία. Εκεί λέγεται:
«ηκούσατε ότι ερρέθη αγαπήσεις τον πλησίον σου και μ μισήσεις τον εχθρόν σου.
Εγώ δε λέγω υμίν αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε… καλώς ποιείτε τοις
μισούσιν υμάς και προσεύχεσθε….υπέρ των διωκόντων υμάς». Αυτή λοιπόν η
διδασκαλία σύμφωνα με τον Νόμο ήταν αντίθετη.
Ο χριστός στο ερώτημα «τις εστίν ο
πλησίον» δεν απαντά γενικά και νομικίστικα, αλλ’ απαντά με μία παραβολή ως
παράδειγμα. Μέσα σ’ αυτή την παραβολή δεν δίνεται απάντηση στο ερώτημα ποιος
είναι ο πλησίον, αλλ’ ορίζεται ως εγώ ή ο καθένας από μας να γίνουμε πλησίον
του άλλου, γιατί όλοι οι άλλοι είναι οι πλησίον μας.
Και ο Χριστός του αναφέρει την
παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Πρόκειται για μία παραβολή με πολλά μηνύματα. Εξ
άλλου όπως όλες οι παραβολές του Χριστού
το ίδιο και η παραβολή «του εμπεσόντος εις τους ληστάς» έχει μία δυναμική, η
οποία υπερβαίνει τα ιστορικά και κοινωνικά πλαίσια της εποχής εκείνης. Άλλωστε
αυτή είναι η αξία των παραβολών, ότι μπορούν να μιλούν στους ανθρώπους κάθε
εποχής. Στη δική μας εποχή εμείς είμαστε ακροατές αυτής της παραβολής και
καλούμαστε να ταυτιστούμε με τα διάφορα πρόσωπα ή να κρίνουμε τη συμπεριφορά
τους, όχι για να κάνουμε κριτική, αλλά για τη δική μας αυτοκριτική και διόρθωση
της συμπεριφοράς μας έναντι των συνανθρώπων μας.
Τα θέματα που θίγονται είναι πολλά και ενδιαφέροντα
Αναφέρουμε τα πιο σημαντικά:
Πρώτον: Ο Χριστός δεν έδωσε κάποιο
ορισμό περί του πλησίον γενικό και αόριστο. Διότι η αγάπη προς τον πλησίον δεν
είναι αόριστη. Αγαπώ τον πλησίον σημαίνει τον συγκεκριμένο άνθρωπο που συναντώ
στην ιστορία της ζωής μου. Είναι μία προσωπική συνάντηση με τον πάσχοντα, τον
πτωχό, τον δυστυχισμένο. Η πεζοπορία «από Ιεροσόλυμα προς Ιεριχώ» είναι η
πορεία της ζωής μας μέσα στον κόσμο. Και εκεί θα συναντήσουμε πονεμένους και
πληγωμένους. Αυτοί περιμένουν έλεος και ευσπλαχνία από μας.
Δεύτερον: Οι Ισραηλίτες είχαν την
εντολή ν’ αγαπούν τον πλησίον ομοεθνή τους και να μισούν τους αλλοεθνείς
εχθρούς τους. Αλήθεια πόσοι από εμάς φθάνουνε σ’ αυτό το επίπεδο; Η παραβολή
όμως αποτελεί μία πρόκληση, όχι τυχαία, γιατί προέρχεται από τον ίδιο τον
Χριστό, ο οποίος λέγει ότι πρέπει να κάνουμε πλησίον μα ς κάθε άνθρωπο
ανεξαιρέτως φύλου, εθνικότητας, καταγωγής ή θρησκείας. Το « πορεύου και συ
ποίει ομοίως» ισχύει για όλους εμάς τους σημερινούς ακροατές της παραβολής και
οπαδούς του Χριστού.
Τρίτον: Η αγάπη δεν προέρχεται από
έναν οίκτο της στιγμής ή συμπάθεια, αλλά είναι ανιδιοτελής και ολοκληρωτική
προσφορά κατά το πρότυπο του Ιησού Χριστού, που πάνα στο σταυρό έδειξε τι είναι
η ολοκληρωτική αγάπη, Εμείς αγαπάμε γιατί «πρώτος αυτός αγάπησεν ημάς».
π.
γ. στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :