Από τη Μονή Ἀσωμάτων Πετράκη
Συνέβη σήμερα στη Μονή!
Τόσο απλά, τόσο αθόρυβα, τόσο ανακαινιστικά για μιά ψυχή...
Είναι μέρες τώρα, όπου στους γύρω
δρόμους εργάζεται πυρετωδώς ένα συνεργείο του Δήμου, για να καθαρίσει
τις μουριές, να τις κλαδέψει, και να τις ετοιμάσει για την αναβλάστηση
της Άνοιξης.
Ένας από τους εργάτες του συνεργείου,
καθώς σήμερα έφθασαν έξω ακριβώς από την είσοδο της Μονής, ένιωσε την
ανάγκη να ανάψει ένα κεράκι.
Άνθρωπος γύρω στα 60, ψημένος στη ζωή, άνθρωπος της σκληρής βιοπάλης, με βραχνή φωνή απ'το τσιγάρο και με ηλιοκαμένο πρόσωπο.
Μπήκε, "έτσι για το καλό", "μια και βρεθήκαμε μπροστά στην εκκλησιά, έτσι για νά 'χουμε την υγειά μας και να τα βγάλουμε πέρα στις δύσκολες τούτες μέρες". Μπήκε έτσι όπως ήταν με τα ρούχα της δουλειάς, αφήνοντας για λίγο σ'ένα συνάδελφό του το πριόνι του.
Δρασκέλισε την πύλη της Μονής, έφθασε στη θύρα του Ναού, έκανε με γρήγορες κινήσεις, πρόχειρα, δυό-τρεις φορές το σταυρό του, έριξε μισό ευρώ, πήρε το κερί απ'το παγκάρι, το άναψε από ένα που σιγόκαιγε στο μανουάλι και το στερέωσε εκεί. Και τότε...
Χωρίς καμιά άλλη αφορμή, χωρίς να το περιμένει ή να το φαντάζεται, του ήρθε κλάμα!
Αυτός, ο σκληρός εξηντάρης, συνταρασσόταν στα αναφυλητά!..
Άφησε τον εαυτό του να ξεθυμάνει. Μετά από πέντε λεπτά ηρέμησε. Ένοιωθε βαθειά γαλήνη, μεγάλη ψυχική ανακούφιση, κάτι ουράνιο, κάτι θεϊκό.
Έκανε πάλι το σταυρό του ευλαβικά.
Ασπάσθηκε τις Ιερές Εικόνες, ατένισε βουβά το Τέμπλο στο βάθος και γύρισε προς την έξοδο.
Στην αυλή, σταμάτησε για λίγο και γύρισε πάλι προς το μέρος του Ναού, έκανε πάλι βουβά το σταυρό του. Και στράφηκε να φύγει.
Εκείνη την ώρα έμπαινε ένας Ιερομόναχος της Μονής.
- Να σου πω, παπούλη.
- Την ευχή του Θεού, άνθρωπέ μου, να έχεις. Μπορώ να σου φανώ χρήσιμος;
- Να σου πω. Κάτι μου συνέβη εδώ μέσα, μέσα στην εκκλησιά. Αν μπορείς να μου δώσεις μιά εξήγηση..
- Τί σου συνέβη.
- Άναψα κερί και... μου ήρθε κλάμα, πολύ κλάμα. Που εγώ δε δάκρυσα ποτέ στη ζωή μου.. Και στις πιό δύσκολες ώρες και μπόρες..
- Άνθρωπέ μου, μιά φράση θα σου πω: Σε άγγιξε η αγάπη του Θεού! Έχεις καλή ψυχή..
- Α, μην το λες αυτό. Ούτε πατάω ποτέ στην Εκκλησιά, ούτε εφαρμόζω τίποτε του Θεού..
- Δεν έχει ανάγκη ο Θεός, αδελφέ, από την αρετή και την ευσέβειά μας. Σε άγγιξε η Χάρη Του. Αυτό είναι με μιά λέξη. Άνωθεν. Ανερμήνευτο. Στο βάθος σου κρύβεις κάτι πολύ καλό. Και σου έστειλε ο Πανάγαθος Θεός μας μιάν ακτίνα της θείας ευνοίας Του. Και κάτι ακόμη, όμως. Σήμερα, Παρασκευή, έχουμε στο κέντρο του Ναού μας και ακτινοβολεί πνευματικά η τίμια Κάρα της Αγίας Παρασκευής. Ίσως και αυτή σου έδειξε την εύνοιά της για σένα και την οικογένειά σου.
- Ωστε είναι για καλό, λες;..
- Σίγουρα. Κάνε το σταυρό σου και πες δόξα σοι, ο Θεός.
Έφυγε ο άνθρωπος για να συνεχίσει τη δουλειά του.
Απ'το βάθος του δρόμου ακουγόταν ο ρόχθος των αυτοκινήτων και οι νευρικές κόρνες.
Στη γωνία τρεις γείτονες διαπληκτίζονταν για την παρατεταμένη απεργία του Μετρό. Άλλος έλεγε υπέρ, άλλος κατά.
Στο περίπτερο δυό περαστικοί έβγαζαν τα παράπονα και τη γρίνια τους για την οικονομική κρίση.
Τέσσερα μικρά παιδιά, που γυρνούσαν απ'το Σχολειό χάζευαν τις κλαδεμένες μουριές, που έχασκαν χωρίς φύλλα, με τα "χέρια" προς τα πάνω.
Και μιά ψυχή ζούσε κάτι "εκτός του κόσμου τούτου"...
Άνθρωπος γύρω στα 60, ψημένος στη ζωή, άνθρωπος της σκληρής βιοπάλης, με βραχνή φωνή απ'το τσιγάρο και με ηλιοκαμένο πρόσωπο.
Μπήκε, "έτσι για το καλό", "μια και βρεθήκαμε μπροστά στην εκκλησιά, έτσι για νά 'χουμε την υγειά μας και να τα βγάλουμε πέρα στις δύσκολες τούτες μέρες". Μπήκε έτσι όπως ήταν με τα ρούχα της δουλειάς, αφήνοντας για λίγο σ'ένα συνάδελφό του το πριόνι του.
Δρασκέλισε την πύλη της Μονής, έφθασε στη θύρα του Ναού, έκανε με γρήγορες κινήσεις, πρόχειρα, δυό-τρεις φορές το σταυρό του, έριξε μισό ευρώ, πήρε το κερί απ'το παγκάρι, το άναψε από ένα που σιγόκαιγε στο μανουάλι και το στερέωσε εκεί. Και τότε...
Χωρίς καμιά άλλη αφορμή, χωρίς να το περιμένει ή να το φαντάζεται, του ήρθε κλάμα!
Αυτός, ο σκληρός εξηντάρης, συνταρασσόταν στα αναφυλητά!..
Άφησε τον εαυτό του να ξεθυμάνει. Μετά από πέντε λεπτά ηρέμησε. Ένοιωθε βαθειά γαλήνη, μεγάλη ψυχική ανακούφιση, κάτι ουράνιο, κάτι θεϊκό.
Έκανε πάλι το σταυρό του ευλαβικά.
Ασπάσθηκε τις Ιερές Εικόνες, ατένισε βουβά το Τέμπλο στο βάθος και γύρισε προς την έξοδο.
Στην αυλή, σταμάτησε για λίγο και γύρισε πάλι προς το μέρος του Ναού, έκανε πάλι βουβά το σταυρό του. Και στράφηκε να φύγει.
Εκείνη την ώρα έμπαινε ένας Ιερομόναχος της Μονής.
- Να σου πω, παπούλη.
- Την ευχή του Θεού, άνθρωπέ μου, να έχεις. Μπορώ να σου φανώ χρήσιμος;
- Να σου πω. Κάτι μου συνέβη εδώ μέσα, μέσα στην εκκλησιά. Αν μπορείς να μου δώσεις μιά εξήγηση..
- Τί σου συνέβη.
- Άναψα κερί και... μου ήρθε κλάμα, πολύ κλάμα. Που εγώ δε δάκρυσα ποτέ στη ζωή μου.. Και στις πιό δύσκολες ώρες και μπόρες..
- Άνθρωπέ μου, μιά φράση θα σου πω: Σε άγγιξε η αγάπη του Θεού! Έχεις καλή ψυχή..
- Α, μην το λες αυτό. Ούτε πατάω ποτέ στην Εκκλησιά, ούτε εφαρμόζω τίποτε του Θεού..
- Δεν έχει ανάγκη ο Θεός, αδελφέ, από την αρετή και την ευσέβειά μας. Σε άγγιξε η Χάρη Του. Αυτό είναι με μιά λέξη. Άνωθεν. Ανερμήνευτο. Στο βάθος σου κρύβεις κάτι πολύ καλό. Και σου έστειλε ο Πανάγαθος Θεός μας μιάν ακτίνα της θείας ευνοίας Του. Και κάτι ακόμη, όμως. Σήμερα, Παρασκευή, έχουμε στο κέντρο του Ναού μας και ακτινοβολεί πνευματικά η τίμια Κάρα της Αγίας Παρασκευής. Ίσως και αυτή σου έδειξε την εύνοιά της για σένα και την οικογένειά σου.
- Ωστε είναι για καλό, λες;..
- Σίγουρα. Κάνε το σταυρό σου και πες δόξα σοι, ο Θεός.
Έφυγε ο άνθρωπος για να συνεχίσει τη δουλειά του.
Απ'το βάθος του δρόμου ακουγόταν ο ρόχθος των αυτοκινήτων και οι νευρικές κόρνες.
Στη γωνία τρεις γείτονες διαπληκτίζονταν για την παρατεταμένη απεργία του Μετρό. Άλλος έλεγε υπέρ, άλλος κατά.
Στο περίπτερο δυό περαστικοί έβγαζαν τα παράπονα και τη γρίνια τους για την οικονομική κρίση.
Τέσσερα μικρά παιδιά, που γυρνούσαν απ'το Σχολειό χάζευαν τις κλαδεμένες μουριές, που έχασκαν χωρίς φύλλα, με τα "χέρια" προς τα πάνω.
Και μιά ψυχή ζούσε κάτι "εκτός του κόσμου τούτου"...
(αυθεντικό, σημερινό. 25.02.2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια :