Η εμπιστοσύνη στον λογισμό!

-Γέροντα, όταν θυμώνω, γίνομαι σαν χείμαρρος δεν μπορώ να συγκρατηθώ.

-Γιατί να μην μπορείς να συγκρατηθείς;

-Γιατί πιστεύω στον λογισμό μου.

-Ε, τότε έχεις δικό σου πιστεύω, δικό σου σύμβολο πίστεως!... Ο εγωισμός φταίει. Να μη δικαιολογείς τον λογισμό σου. Έναν {μπανταλό 16 } λογισμό, μόνη σου να τον πετάς, να μην τον δέχεσαι.

-Και πώς θα καταλάβω ότι ένας λογισμός είναι μπανταλός; -Ε, αν δεν καταλαβαίνεις, να τον λες στην Γερόντισσα και, τακ, να τον πετάς, κάνοντας υπακοή σε ό,τι σου πει. Το να εμπιστεύεται ένας πνευματικός άνθρωπος τον λογισμό του είναι αρχή πλάνης. Σκοτίζεται το μυαλό του από τήν υπερηφάνεια και μπορεί νά πλανηθεί. Καλύτερα να τρελλαθεί, γιατί τότε θα έχει ελαφρυντικά.

-Δεν χωράει βοήθεια, Γέροντα, από τους άλλους;

-Για να βοηθηθεί, στην κατάσταση πού βρίσκεται, πρέπει και ο ίδιος να βοηθήσει. Να καταλάβει ότι το να πιστεύει στον λογισμό που του λέει λ.χ. πως είναι ο καλύτερος από όλους, ότι είναι άγιος κ.λπ., αυτό είναι πλάνη. Ούτε με το πυροβόλο δεν φεύγει αυτός ο λογισμός, αν ο ίδιος τον κρατάει. Πρέπει να ταπεινωθεί, για να φύγει. Μερικές φορές μου ζητούν να προσευχηθώ για τέτοιες περιπτώσεις. Τι προσευχή να κάνω; Αφού εκείνος έχει μέσα του το φιτίλι του διαβόλου, πάλι θα τιναχθεί. Σαν να κρατάει κάποιος στα χέρια του φιτίλια από φουρνέλα και ζητάει να τον βοηθήσεις, για να μην ανατιναχθεί.

-Γέροντα, έχω γίνει στρυφνή.

-Ποιος το λέει; Ο λογισμός σου; Εγώ σε παρακολουθώ από το Άγιον Όρος. Έχω το νου μου. Δεν έγινες στρυφνή. Άν όμως πιστέψεις στον λογισμό σου, τότε θα σου στρίψει. Μην πιστεύεις στον λογισμό σου, ούτε αν σου λέει ότι είσαι χάλια ούτε αν σου λέει ότι είσαι αγία. Η εμπιστοσύνη στον λογισμό δημιουργεί ψυχολογικά προβλήματα.