του Πρωτ. Θεμιστοκλέους Μουρτζανού
Φιλολόγου – Θεολόγου
Μεγάλη
Πέμπτη είναι για την Εκκλησία μας αφορμή να θυμηθούμε τον Μυστικό
Δείπνο, την παράδοση δηλαδή του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, την
προδοσία του Ιούδα, αλλά και την υπερφυή προσευχή του Κυρίου προς τον
Πατέρα Του, να μην Τον αφήσει να πιει το ποτήρι του Πάθους, αλλά και την
υπακοή Του σ’ Αυτόν. Το γεγονός όμως που δίδει διδάγματα στη ζωή μας
είναι η ταπείνωση του Χριστού, ο οποίος έπλυνε τα πόδια των μαθητών
Του, πριν φάνε μαζί για τελευταία φορά. Στα καθίσματα του Όρθρου της
ημέρας ψάλλουμε χαρακτηριστικά: “Ο λίμνας και πηγάς και θαλάσσας
ποιήσας, ταπείνωσιν εκπαιδεύων αρίστην, λεντίω ζωννύμενος μαθητών
πόδας ένιψε, ταπεινούμενος υπερβολή ευσπλαχνίας”. Ο Δημιουργός του
κόσμου ταπεινώνεται από την υπερβολική ευσπλαχνία Του για μας, αλλά
και μας διδάσκει την άριστη οδό της ταπείνωσης.
Η
βασικότερη αμαρτία του ανθρώπου είναι ο εγωισμός. Αυτός οδηγεί τον
άνθρωπο στην εμπάθεια, αυτός δηλητηριάζει τις ανθρώπινες σχέσεις, καθώς
δεν επιτρέπει την υποχώρηση και τη θυσία, αυτός οδηγεί στη ρήξη της
αγάπης, αυτός βάζει τον άνθρωπο να θεωρεί τον εαυτό του θεό στη θέση του
Θεού. Όταν μιλούμε για τον εγωισμό βέβαια, δεν εννοούμε ό,τι
διαφοροποιεί τον άνθρωπο από τους άλλους, την έννοια του “εγώ”, της
προσωπικότητας. Εννοούμε την υπερτροφική ανάπτυξη αυτού του “εγώ”, την
άρνηση δηλαδή του ανθρώπου να ισορροπήσει στις σχέσεις του με τους
άλλους, να συνειδητοποιήσει ότι η αγάπη είναι αυτή που εξασφαλίζει την
αρμονία, ότι αν θυσιάζουμε την δική μας απόλαυση, την δική μας επιβολή
στους άλλους, αν μάθουμε να ακούμε τους άλλους, αν μάθουμε να
απλώνουμε το χέρι στους άλλους, αν μάθουμε να αφήνουμε το θέλημά μας
κατά μέρος, τότε ζούμε την πραγματική ελευθερία.
Κι
αυτή η ελευθερία βιώνεται μόνο μέσα από την ταπείνωση. Ταπείνωση
σημαίνει υπακοή στο θέλημα του Θεού, γιατί ξέρουμε ότι Αυτός μας αγαπά.
Ταπείνωση σημαίνει αναγνώριση της αδυναμίας και της αμαρτωλότητάς
μας, μπροστά στην αγαθότητα του Θεού. Ταπείνωση σημαίνει ότι θεωρούμε
από αγάπη τον εαυτό μας πιο αδύναμο από τους άλλους, πως όσο κι αν
προσπαθούμε, δεν έχουμε αναπτύξει τα χαρίσματα που ο Θεός μας
εμπιστεύθηκε, ότι δεν ζούμε για τους άλλους, αλλά μονάχα για τον εαυτό
μας. Ταπείνωση σημαίνει κατανόηση στον πόνο, τη δυσκολία και την
άρνηση του άλλου να συμπλεύσει με την επιθυμία μας, σημαίνει ανοχή εν
αγάπη. Ταπείνωση είναι η γνήσια θυσία και προσφορά στον Άλλο, είναι το
να πλύνεις τα πόδια του, να θεραπεύσεις τις ανάγκες του, να
διακονήσεις και όχι να διακονηθείς, να συγχωρέσεις, ακόμα και τους
εχθρούς σου!
Η
εποχή μας έχει ως σημείο αναφοράς την υπερηφάνεια και την υπεροχή
έναντι του άλλου, το υπερτροφικό εγώ μας ως κέντρο της ζωής. Προτιμούμε
οι άλλοι να υπηρετούν τις ανάγκες μας και αρνούμαστε να δούμε τις
δικές τους. Το “δικαίωμα” ως έννοια του πολιτισμένου κόσμου θριαμβεύει.
Η Εκκλησία μας προτείνει την ταπείνωση του Χριστού ως τρόπο έκφρασης
της υπερβολής της αγάπης, για να ξαναβρούμε την αληθινή ελευθερία.
Γιατί ελευθερία σημαίνει να παραιτείσαι από τα δικαιώματά σου, χάριν
της αγάπης προς τον άλλο. Κι αυτό δε γίνεται αν ο άλλος δεν είναι
μοναδικής και ανυπέρβλητης αξίας για σένα. Δεν γίνεται αν ο Άλλος δεν
κατανοηθεί ως Αυτός για τον οποίο ο Χριστός ταπεινώθηκε και σταυρώθηκε,
Αυτός που αγαπιέται από τον Χριστό εξίσου με σένα…
Δεν υπάρχουν σχόλια :