Ο
Θεός έδωσε στους Πρωτοπλάστους, στον Αδάμ και την Εύα, τη μεγάλη
ευλογία να γίνονται συνδημιουργοί Του. Στη συνέχεια οι γονείς, οι
παππούδες κ.λπ. είναι και αυτοί συνδημιουργοί με τον Θεό, γιατί δίνουν
το σώμα.Ο Θεός είναι κατά κάποιον τρόπο υποχρεωμένος να νοιαστεί για τα
παιδιά. Όταν βαπτιστεί το παιδάκι, ο Θεός διαθέτει και έναν Άγγελο, για
να το προστατεύει, οπότε το παιδί προστατεύεται από τον Θεό, από τον
φύλακα Άγγελο και από τους γονείς.
Ο
φύλακας Άγγελος είναι συνέχεια κοντά του και το βοηθάει. Όσο μεγαλώνει
το παιδί, τόσο οι γονείς απαλλάσσονται από τις ευθύνες. Αν οι γονείς
πεθάνουν, ο Θεός, και από ψηλά και από κοντά, αλλά και ο φύλακας Άγγελος
από κοντά, συνεχίζουν για πάντα να προστατεύουν το παιδί.
Οι
γονείς πρέπει να βοηθούν πνευματικά τα παιδιά, όταν είναι μικρά, γιατί
τότε και τα ελαττώματά τους είναι μικρά και εύκολα μπορούν να κοπούν.
Είναι όπως η φρέσκα πατάτα- λίγο αν την ξύσεις, ξεφλουδίζεται. Αν όμως
παλιώσει, πρέπει να πάρεις μαχαίρι να την καθαρίσεις και, αν έχει και
κανένα μαυράκι, πρέπει να προχωρήσεις και πιο βαθιά. Αν τα παιδιά
βοηθηθούν από μικρά και γεμίσουν Χριστό, θα είναι κοντά Του για πάντα.
Και να ξεφύγουν λίγο, όταν μεγαλώσουν, λόγω της ηλικίας ή μιας κακής
συναναστροφής, πάλι θα συνέλθουν. Γιατί ο φόβος του Θεού και η ευλάβεια,
που πότισαν τις καρδιές τους στη μικρή ηλικία, δεν είναι δυνατόν ποτέ
να εξαλειφθούν.
Ύστερα,
στην εφηβεία, που είναι η πιο δύσκολη ηλικία, η αγωνία των γονέων είναι
μεγαλύτερη για τα παιδιά τους, μέχρι να τα μορφώσουν και να τα
αποκαταστήσουν. Οι γονείς τότε ας κάνουν ό,τι μπορούν, για να τα
βοηθήσουν, και ό,τι δεν μπορούν να κάνουν, γιατί ξεπερνάει τις δυνάμεις
τους, ας το αναθέτουν στον Παντοδύναμο Θεό. Όταν εμπιστευθούν τα παιδιά
τους στον Θεό, τότε ο Θεός είναι υποχρεωμένος να βοηθήσει για πράγματα
που δεν γίνονται ανθρωπίνως. Αν λ.χ. τα παιδιά δεν ακούν, να τα
εμπιστευθούν στον Θεό, και όχι να βρίσκουν διάφορους τρόπους να τα
ζορίζουν. Να πει η μητέρα στον Θεό: «Θεέ μου, δεν μ' ακούν τα παιδιά
μου. Εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτε. Φρόντισέ τα Εσύ».
Μου
έκανε εντύπωση προχθές στην αγρυπνία μια μητέρα που τη γνώριζα από
παλιά. Ήρθε να με χαιρετήσει. Βλέπω, είχε μαζί της μόνο τα μεγαλύτερα
παιδιά. «Πού είναι τα μικρά;», τη ρωτάω. «Στο σπίτι, Γέροντα, μου λέει.
Τέτοια μέρα θέλαμε να 'ρθούμε στην αγρυπνία και είπαμε με τον σύζυγο:
Αφού σε αγρυπνία πάμε, δεν πάμε κάπου για διασκέδαση, ο Θεός θα διαθέσει
έναν Άγγελο να φυλάξει τα μικρά μας». Σπάνια συναντάς σήμερα τέτοια
εμπιστοσύνη, γιατί τώρα, όπως έλειψε η εμπιστοσύνη των παιδιών στους
γονείς, έλειψε και η εμπιστοσύνη των γονέων στον Θεό.
Και
ακούς συχνά πολλούς γονείς να λένε: «Γιατί το δικό μας παιδί να πάρει
κακό δρόμο; Εμείς εκκλησιαζόμαστε». Δεν δίνουν το κατσαβίδι στον Χριστό
να σφίξει στα παιδιά λίγο καμιά ...βίδα· θέλουν να τα κάνουν όλα μόνοι
τους. Και ενώ υπάρχει ο Θεός, που προστατεύει τα παιδιά, και ο φύλακας
Άγγελος είναι συνέχεια κοντά τους και τα προστατεύει και αυτός, αυτοί
αγωνιούν, μέχρι που αρρωσταίνουν. Και παρόλο που είναι πιστοί άνθρωποι,
φέρονται σαν να μην υπάρχει Θεός, σαν να μην υπάρχει φύλακας Άγγελος,
οπότε εμποδίζουν τη θεία επέμβαση. Ενώ πρέπει να ταπεινώνονται και να
ζητούν βοήθεια από τον Θεό και ο καλός Θεός θα προστατέψει τα παιδιά.
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι, Οικογενειακή Ζωή
Δεν υπάρχουν σχόλια :