Τώρα που η πολιτεία έχασε την ιστορική της μνήμη, τώρα που η μνήμη των νεοελλήνων έπαψε να λειτουργεί λησμονώντας το λουτρό αίματος που έχει χυθεί από ήρωες Έλληνες, χωρίς πολιτική σκοπιμότητα και ξενόφερτη προδοσία, τώρα που τα καμιάκόκκαλα των ηρώων και νεομαρτύρων τρίζουν μέσα στους τάφους τους, είναι καιρός να ζωντανέψουν στη μνήμη μας και να δακρύσουν τα μάτια μας για τους κληρικούς εκείνους που τους φυλάκισαν, τους βασάνισαν, τους κρέμασαν, τους κατακρεούργησαν, τους έγδαραν ζωντανούς, τους έκαψαν κ.α.
Από πολύ νωρίς το ράσο του Έλληνα κληρικού έπαιξε για το Έθνος το ρόλο της στοργικής μητέρας. Του έγινε οδηγητής στην ειρήνη και στον αγώνα.
Στα χρόνια τα βυζαντινά ο κλήρος στάθηκε παντού και πάντοτε πρωτοπόρος. Το τιμημένο ορθόδοξο ράσο βοήθησε την αυτοκρατορία στο να δημιουργήσει μεγάλο πνευματικό πολιτισμό. Το ράσο, ο κλήρος από τον πιο ταπεινό λευιτη μέχρι τον Πατριάρχη έδινε το παρών και στις κρίσιμες στιγμές και εμψύχωνε το έθνος και γλίτωνε τη Βασιλεύουσα από την εκβαρβάρωση. Και τότε το ταπεινό ελληνικό ράσο, έχοντας στα χείλη τον παιάνα "Τη Υπερμάχω Στρατηγω" υποδεχόταν επι κεφαλης του λαού τους δαφνοστεφανομένους βασιλιάδες του.
Υπέροχα χρόνια για τον ελληνισμό.
Η συνεργασία αυτή έγινε πιο στενή μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης και κορυφώθηκε στις παραμονές το εικοσιένα και στα χρόνια της Επαναστάσεως. Στις κρίσιμες εκείνες στιγμές του Γένους πάλι ο κλήρος προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες, στάθηκε πρωτοπόρος στα γράμματα, στην παιδεία, στη φιλανθρωπία και στους αιματηρούς εθνικούς αγώνες. Και όταν ήρθε η ώρα να ανάψει η ιερή φωτιά του ξεσηκωμού, ένα τρισένδοξο ράσο ανέμισε το λάβαρο της ελευθερίας στην Αγία Λαύρα. Και το λάβαρο το πήραν στα χέρια ο Π.Π. Γερμανός, ο Παπαφλέσσας, ο Σαλώνων Ησαΐας και ο Ρωγών Ιωσήφ και το έστησαν ψηλά στις κορυφές και στα κάστρα τα ρημαγμένα. Ποτάμι χύθηκε το αίμα, βάφοντας και το μαύρο ράσο του Έλληνος κληρικού πορφυρό. Στρατιά ηρώων αποτελούν οι εθνομάρτυρες κληρικοί μας. Μοναχοί και ιερείς, Δεσποτάδες και Πατριάρχες προσέφεραν και τη ζωή τους στο βωμό της Ελευθερίας.
Αλλά και στα οδυνηρά χρόνια της Γερμανοιταλικής κατοχής πάλι ο κλήρος στάθηκε άφοβος μπροστά στον κίνδυνο και στήριξε με τη ζωή του τον κατατρεγμένο λαό. Τετρακόσιοι και πλέον ιερείς απλοί και ταπεινοί, φτωχοί παπάδες του βουνού ή του κάμπου που δεν εγκατέλειψαν το ποίμνιο τους, αλλά πιστοί στον Μεγάλο Αρχιερέα Χριστό ανέβηκαν και αυτοί στο Γολγοθά του μαρτυρίου και της θυσίας. Διέθεταν παρρησία, γενναιότητα, παλικαριά και αντιστάθηκαν στη βία και στην τρομοκρατία. Τρανό παράδειγμα ο μοναχός Θεοδοσιος Μώκος της Ι.Μ. Αγίων Πάντων Αχαΐας που εκτελέστηκε στις 21 Απριλίου 1943 επειδή αρνήθηκε να αποκαλύψει τα κρησφύγετα των ανταρτών. Έμειναν κοντά στον αγωνιζόμενο λαό. Πόνεσαν και πείνασαν μαζί του. Τον ανακούφισαν στην ορφάνια του και τη δυστυχία. Στους ώμους τους σήκωσαν όλη την πίκρα, την οδύνη αλλά και την ψυχική λεβεντιά ενός ολόκληρου λαού.
"Χτυπάτε είμαι Έλληνας παπάς. Πεθαίνω για το Χριστό και την Πατρίδα" έλεγε ο αρχιμ. Ιωακείμ Λιούλας που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς μαζί με άλλους πενήντα στη Θεσσαλονίκη. "Γιατί σκοτώνετε αθώους ανθρώπους; Αυτός είναι ο πολιτισμός σας;" έλεγε ο π.Χρήστος Κανελλόπουλος, εφημέριος Ρωγών Καλαβρύτων που ντουφεκίστηκε από Γερμανούς στις 8 Δεκεμβρίου 1943
Όλοι αυτοί υπήρξαν απόγονοι και συνεχιστές της θυσίας και των αγώνων του Γρηγορίου του Ε΄, του Παπαφλέσσα, του Διάκου, του Π.Π.Γερμανού, του Σαλώνων Ησαΐα, του Σαμουήλ στο Κούγκι, του Γαβριήλ στο Αρκάδι, του Γρεβενών Αιμιλιανού, του Χρυσοστόμου Σμύρνης και πλήθους άλλων ιερομαρτύρων σ' όλες τις περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
Και όλα αυτά σε μια εποχή σαν τη δική μας που διάφοροι ιστορικοί συγγραφείς, λογοτέχνες, δοκιομιογραφοι και ομιλητές από διάφορα βήματα αμφισβητούν τον εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα της ελληνικής επανάστασης και αρνούνται την προσφορά της ποιμένουσας εκκλησίας κατα τα δύσκολα εκείνα χρόνια. Σε μια εποχή που ο ηρωισμός , η παρρησία, η ομολογία, η θυσία χαριν των ιδανικών , υποτιμούνται ή πάνε να ξεχαστούν, αποτελεί εθνική ανάγκη να θυμόμαστε εκείνους που ενσάρκωσαν τις αρετές της φυλής μας και την ομορφιά της ανθρώπινης ψυχής.
Το παρόν κείμενο δημοσιεύεται με αφορμή τις τελευταίες προσπάθειες κάποιων ανθρώπων (που ζουν, κατοικούν, εργάζονται, τρώνε..., σε αυτή τη λεβετογέννα ΕΛΛΑΔΑ) χωρίς να είναι... και ούτε τους πρέπει να λέγονται Έλληνες μπας και μάθουν ότι ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΧΟΥΜΕ δεν χρειάζεται να μας την αλλάξουν και να μας οδηγήσουν στα τάρταρα... στην κατάντια δηλ. που ζουν αυτοί.
Επιμέλεια: Θεμιστοκλής Β. Δημητρόπουλος, θεολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια :