Του Σεβ. Μητροπολίτου Πατρών
κ.κ. Χρυσοστόμου
Μέσα σε ένα κλίμα ζοφερό για την πατρίδα μας, κλίμα αβεβαιότητος και απελπισίας πολλάκις και εκεί που νομίζει κανείς, ότι όλα χάνονται, έρχεται η πραγματικότητα να μας βεβαιώση, ότι η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει μέσα από μια σθεναρή αντίσταση, που πηγαίνει κόντρα στον οδοστρωτήρα, ο οποίος θέλει... να ισοπεδώση τα πάντα και κυρίως να κάμψη τις ψυχικές αντοχές.
Αυτή η αντίσταση, άρχισε ήδη, ως ένα ρεύμα ποταμού που θα αρδεύση, ο,τι άφησε ξερό και άνυδρο σ’ αυτό τον τόπο η λαίλαπα που μέχρι τώρα αγωνίστηκε με λύσσα και πάθος ανίερο, για να ξεθεμελιώση τα ιερά θέμεθλα αυτού του τόπου και να ξερριζώση τα αιωνόβια πνευματικά δένδρα, που με τον ίσκιο τους, ανέπαυσαν και αναπαύουν τον Λαό.
Αυτό το ρεύμα όμως έρχεται να παρασύρη, και ως μία μεγάλη πνευματική δύναμη όλες τις προσπάθειες, οι οποίες ως σκοπό έχουν, να συνεχίσουν το διαβρωτικό έργο των αντιθέων και ανθελλήνων, ημετέρων και ξένων, οι οποίοι παρά τις διαβεβαιώσεις της αδεκάστου ιστορίας, ότι «του Έλληνα η ψυχή ζυγό δεν υπομένει», προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν τρόπους, ώστε να πλήξουν του γένους μας τα ιερά και τα όσια.
Ήδη όμως παρεσύρθησαν από την ορμή της αντίστασης, η οποία προβάλλεται με σθένος και νεανικό σφρίγος και δεν απομένει παρά ο τελικός καταποντισμός τους, ώστε άπαξ δια παντός να κατανοήσουν, ότι στην Ελλάδα και οι πέτρες κάποια στιγμή ανθίζουν.
Ο λόγος της Αγίας Γραφής ο αναφερόμενος σε άλλη περίπτωση «σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν» (Πραξ. κστ΄, 14), θεωρώ, ότι πρέπει να επαναληφθή τόσο δυνατά και προς αυτούς, προς αυτά τα κέντρα που επανειλημένως, πλην ανεπιτυχώς, επεχείρησαν να αλώσουν τον τόπο μας.
Ναί, γνωρίζω, ότι πολλές φορές φτάσαμε στα όριά μας, ακουμπήσαμε στο χώμα, χάσαμε τα υλικά αγαθά, μείναμε μόνοι, δεν είχαμε ούτε να φάμε, όμως αντέξαμε. Ξέρει ο Έλληνας να ζη κόβοντας, όπως χαρακτηριστικά λέγει, μια ελιά στα τέσσερα. Όμως τα καταφέρνει, αφού γνωρίζει ότι, «ουκ επ’ άρτω μόνο ζήσετε άνθρωπος...» (Ματθ δ΄,4).
Γνωρίζω, ότι έσπρωξαν τις νεώτερες γενηές σε μια ψεύτικη ευμάρεια και πλάνα ζωή και προσπάθησαν να κάνουν μαλθακά τα παιδιά μας, σκορπίζοντας στον ουρανό μαύρα σύννεφα και δημιουργώντας γκρίζους ορίζοντες.
Γνωρίζομε όλοι, ότι επί τόσα χρόνια δηλητηριάζουν τις ψυχές με το φαρμάκι του μίσους εναντίον των αξιών και θεσμών, που κρατούν το οικοδόμημα της πατρίδος μας και αποτελούν τους συνεκτικούς δεσμούς μεταξύ μας, αλλά και τους συνδετικούς κρίκους με τις γενηές που πέρασαν και αγωνίστηκαν για να μας παραδώσουν αυτούς τους πνευματικούς θησαυρούς.
Όμως υπελόγισαν λάθος τα πράγματα και συνεχίζουν να κάνουν τα ίδια σφάλματα, τα οποία τελικώς θα καταστρέψουν τις ιοβόλες γλώσσες τους και θα συντρίψουν τις υπερφίαλες κεφαλές τους. Καί πάλι τους υπενθυμίζομε το Αγιογραφικόν «... αυτός σού τηρήσει κεφαλήν, και συ τηρήσεις αυτού πτέρναν» (Γεν. γ΄15).
Όταν το δηλητήριο εισέρχεται στο σώμα, εκείνο (το σώμα) αντιδρά και χρησιμοποιεί τα αντισώματα που διαθέτει, για να το εξουδετερώση. Κάποιοι οργανισμοί δεν τα καταφέρνουν, διότι τα αντισώματα που διαθέτουν, δεν είναι ισχυρά. Όμως ο οργανισμός του γένους μας, απέδειξε διαχρονικά, ότι διαθέτει τόσα και τόσο ισχυρά αντισώματα τα οποία όχι μόνο το όποιο δηλητήριο εξουδετερώνουν, αλλά και αντοχές ισχυρότερες προσφέρουν, προκειμένου να αντέξη σε δυνατότερες επιθέσεις των ιοβόλων όφεων, στο μέλλον.
Καί το λέγω αυτό, διότι θα είναι ουτοπία να πιστέψωμε, ότι θα σταματήσουν και στη συνέχεια, οι ορκισμένοι εχθροί της πατρίδος μας, να εκτοξεύουν τα βέλη τους εναντίον μας.
Δυστυχώς, γι’ αυτούς, εμείς, ως έχει ευστόχως πολλάκις ειπωθή, είμαστε φυλή και ρίζα δυνατή, ράτσα ανθεκτική. Περνάμε από το καμίνι και βγαίνομε ακέραιοι, χωρίς να μας έχουν καν αγγίξει οι φλόγες. Φτάνομε στον βυθό και κρατάμε την αναπνοή μας, όσο χρειασθή, χωρίς να δημιουργηθή βλάβη στον εγκέφαλό μας και στον εσωτερικό μας κόσμο. Φτάνομε στην άκρη και ενώ όλοι πιστεύουν, ότι ο βράχος θα μας συντρίψη, εμείς αντιστρέφομε την κατάσταση και ξαναγράφομε την ιστορία από την αρχή, χρησιμοποιώντας ως ύλη τις θυσίες και τα αίματα των προγόνων μας και ως ισχυρή γραφίδα την δική μας θέληση και το δικό μας πείσμα, για να ζήσωμε και να κρατηθούμε θαλεροί μέχρι της συντελείας του αιώνος, γιατί αυτό είναι το ριζικό μας. Γι’ αυτό είμαστε ξεχωριστοί, δεν μοιάζομε με κανένα λαό. Δεν γινόμαστε «κιμάς», όπως έλεγε και ο Μακαριστός Χριστόδουλος στην κρεατομηχανή, που θέλουν να μας βάλλουν, γιατί απλούστατα δεν μπαίνομε, δεν μας χωράει, δεν είναι για τα μέτρα μας, αλλά για τα δικά τους, αφού πάντοτε σε σχέση με μας «εμετρήθησαν, εζυγίσθησαν και ευρέθησαν ελλιπείς...».
Καί τώρα γνωρίζω, ότι θα με ρωτήσετε, και εύλογα, γιατί τα έγραψα όλα αυτά, ενώ οι περισσότεροι ζούν σε κλίμα υφέσεως εξ αιτίας των γεγονότων που εξελίσσονται και διαδραματίζονται γύρω μας. Σας απαντώ.
1. Διότι αυτά πιστεύω ακράδαντα και ουδέποτε έπαψα να είμαι αισιόδοξος, αφού ζεί Κύριος ο Θεός και ουδέποτε μας εγκατέλειψε παρά τα όποια ελαττώματα και ατοπήματά μας. Γιατί λοιπόν, να μας εγκαλείψη και τώρα; «Σοί μόνω αμαρτάνομεν Κύριε... αλλά και σοι μόνω λατρεύομεν...». (Ευχή Εσπερινού Γονυκλισίας).
2. Διότι αυτό βεβαιώνει η ιστορική πραγματικότης. Πότε δεν μας πολέμησαν με μανία; Αιώνες αγωνίζονται να μας τσακίσουν, να μας αποδυναμώσουν, να αλλοιώσουν την ψυχοσύνθεσή μας, τα χαρακτηριστικά μας. Αιώνες αγωνίζονται να ξερριζώσουν την πίστη μας, τις αξίες μας, την ενότητά μας, την γλώσσα μας, την αγάπη μας στον τόπο μας. Πήτε μου, σας παρακαλώ, τι κατάφεραν; Σε αιώνες σκλαβιάς διατηρήσαμε αναλλοίωτα τα υποστατικά μας ιδιώματα και λαμπρότερα τα αναδείξαμε. Η δράση τους, προκάλεσε την δική μας αντίδραση και μας έμαθε, να χρησιμοποιούμε τις κατάλληλες τακτικές, για να έχωμε πάντοτε «το επάνω χέρι».
Δεν λέω πονέσαμε, κλάψαμε, κάποιες φορές λυγίσαμε, αλλά παίρνοντας δύναμη, όπως ο μυθολογικός γίγαντας Ανταίος από τη γη που ακουμπούσε, αναδειχτήκαμε πάντοτε νικητές.
Οφείλω όμως να ομολογήσω, ότι εκείνο που μας πείραξε και μας πειράζει περισσότερο δεν είναι ο πόλεμος των ξένων, αλλά η στάση των δικών μας προσκυνημένων. Η ύπουλη τακτική των «νενέκων» κάθε εποχής που προδίδουν την ψυχή του γένους μας. Ποτέ βεβαίως δεν έλειψαν, ούτε θα λείψουν. Την μια θα τους φταίη η Ορθόδοξη πίστη, την άλλη η γλώσσα, την τρίτη τα σύμβολα κ.ο.κ. Έτσι τους λένε τα αφεντικά τους, που δεν ξέρουν καλά τους Έλληνες και αυτοί οι δύσμοιροι τους πιστεύουν και υπακούουν, υπολογίζοντας σε πρόσκαιρες «αμοιβές». Τι κρίμα όμως, δεν έμαθαν παρ’ ότι το διάβασαν ή το άκουσαν, γιατί δεν ξέρω αν κάποιοι απ’ αυτούς καταδέχτηκαν να ξεφυλλίσουν την ιστορία, δεν έμαθαν ποιό ήτο το τέλος, η «πληρωμή», όλων αυτών των προδοτών.
3. Διότι αυτό μας βεβαιώνουν τα παιδιά μας. Εμείς οι μεγαλύτεροι, νομίζομε ότι μόνοι πλέον κρατάμε την σημαία της αντίστασης και φυλάσσομε «Θερμοπύλες». Πιστεύομε, ότι μόνοι μας υψώνομε φωνή σε ένα κόσμο που καθ’ ημάς «χάνεται». Αυτό ίσως κάπου μας προβληματίζει, για να μη είπω μας λυγίζει.
Ευτυχώς όμως, που κάνομε λάθος και μάλιστα μεγάλο. Κοιτάξτε, μπροστά μας, γύρω μας, πόσοι ξεφύτρωσαν ήδη, πόσοι γεννιούνται και πόσοι ετοιμάζονται να γεννηθούν, οι οποίοι θέλουν και πάλι ευτυχώς, όχι απλώς να μας ακολουθήσουν, αλλά να τρέξουν πριν από μας. Τούς ακούτε; φωνάζουν. «Δώστε μας την σκυτάλη των αγώνων, δεν μπορούμε πιά να αντέξωμε “την ύβρη”. Φτάνει “η προπαγάνδα”, ζητάμε την λευτεριά, που μας εστέρησαν».
Ναί αυτή είναι η χαρά μας και γι’ αυτό έγραψα ως τίτλο, του παρόντος άρθρου, «Καί όμως υπάρχει ελπίδα, γιατί υπάρχει αντίσταση».
Το βλέπω στα μάτια των παιδιών μας, που ζητούν κάτι διαφορετικό. Μας το λένε, γιατί μας έχουν πλέον εμπιστοσύνη. Το φωνάζουν: «Δεν είναι αυτή η Ελλάδα, δεν είναι αυτή η Πατρίδα μας, όπως την κατάντησαν. Είναι η άλλη, η ελεύθερη, η αδούλωτη και υπερήφανη. Είναι εκείνη που μας παρέδωσαν οι μάρτυρες πρόγονοί μας. Αυτή θέλομε, και αυτή θα ξαναφτιάξωμε». Ή τι λέγω, δεν τους άκουσα καλά και τους ζητώ συγγνώμη. Αυτοί φωνάζουν: «Εμείς είμαστε η αδούλωτη Ελλάδα και δεν θα μας νικήσουν ποτέ και με τίποτε». Το άκουσα πολλές φορές, τώρα το προσέχω περισσότερο. Γι αυτό είμαι αισιόδοξος. Το βλέπω πιά σε γιορτές που γίνονται και είναι εμπνευσμένες απ’ αυτό το πνεύμα. Το βλέπομε κάθε φορά στα μάτια των παιδιών μας που μετέχουν στις παραδοσιακές και εθνικές τελετές και εορτές, στα μάτια των νεανικών ομάδων των ενοριών μας, στα πρόσωπα όλων των νέων.
Το άκουσα, το είδα, το έζησα μαζί με χιλιάδες άλλους πριν από λίγες ημέρες, στο προαύλιο του Δημοτικού Σχολείου του Σουλίου Πατρών, που είχε μετατραπεί σε ναό της Ελληνικής ψυχής και λεβεντιάς, μέσα από τον οποίο, μικροί και μεγάλοι διετράνωσαν με τον παθιασμένο από αγάπη για το Χριστό και την Ελλάδα λόγο τους, με τους παραδοσιακούς λεβέντικους χορούς, ότι «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει...».
Εκείνη την ώρα, ζώντας αυτή την «αντιστασιακή» λαμπρή Ελληνική γιορτή και βλέποντας και τα νήπια να χορεύουν, είπα, «Εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον... ένδοξη Ελλάς».
Καί καθώς χόρευαν και τραγουδούσαν παιδιά από διάφορα μέρη της Ελλάδος, ζωντανεύοντας τις ηρωικές μνήμες της αδούλωτης ψυχής, ήκουα τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο από την Φλώρινα, όπου σημειολογικά, ουσιαστικά και δυναμικά εξέφραζε, όπως πρέπει σε Έλληνα Ιεράρχη, όχι μόνο τα δικά του μύχια αισθήματα, αλλά και όλων των Ελλήνων την βαθειά αφοσίωση στα ιερά και τα όσια του γένους μας. Εξέφραζε τον Έλληνα πατέρα, την Ελληνίδα μάνα, τον Έλληνα παπά, τον Έλληνα δάσκαλο...
«Κυρά μου τα παιδιά είναι δικά μου, τα παιδιά είναι δικά μας. Ποιά είσαι εσύ που θα βγάλης εγκύκλιο χωρίς να ρωτήσης αυτούς που πάλεψαν και παλεύουν σ’ αυτό τον τόπο γι’ αυτό το χώρο; Ποιό είναι το δικαίωμά σου, που εσύ θα αποφασίζης, ότι δεν θα εκκλησιάζονται τα παιδιά; Τούς ρώτησες τους γονείς;...»
Μακαριώτατε, επικροτούμε τα όσα είπατε, σας συγχαίρομε και προσθέτουμε:
«Ναι, ποιούς ρώτησες, κυρά μου; Ρώτησες τους γονείς, τους δασκάλους; Ρώτησες, τα ίδια τα παιδιά; Άντε κυρά μου και συ και οι όμοιοί σου από κεί που ήρθατε... Σαν δεν εντρέπεστε...»
Αυτή η αντίσταση, άρχισε ήδη, ως ένα ρεύμα ποταμού που θα αρδεύση, ο,τι άφησε ξερό και άνυδρο σ’ αυτό τον τόπο η λαίλαπα που μέχρι τώρα αγωνίστηκε με λύσσα και πάθος ανίερο, για να ξεθεμελιώση τα ιερά θέμεθλα αυτού του τόπου και να ξερριζώση τα αιωνόβια πνευματικά δένδρα, που με τον ίσκιο τους, ανέπαυσαν και αναπαύουν τον Λαό.
Αυτό το ρεύμα όμως έρχεται να παρασύρη, και ως μία μεγάλη πνευματική δύναμη όλες τις προσπάθειες, οι οποίες ως σκοπό έχουν, να συνεχίσουν το διαβρωτικό έργο των αντιθέων και ανθελλήνων, ημετέρων και ξένων, οι οποίοι παρά τις διαβεβαιώσεις της αδεκάστου ιστορίας, ότι «του Έλληνα η ψυχή ζυγό δεν υπομένει», προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν τρόπους, ώστε να πλήξουν του γένους μας τα ιερά και τα όσια.
Ήδη όμως παρεσύρθησαν από την ορμή της αντίστασης, η οποία προβάλλεται με σθένος και νεανικό σφρίγος και δεν απομένει παρά ο τελικός καταποντισμός τους, ώστε άπαξ δια παντός να κατανοήσουν, ότι στην Ελλάδα και οι πέτρες κάποια στιγμή ανθίζουν.
Ο λόγος της Αγίας Γραφής ο αναφερόμενος σε άλλη περίπτωση «σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν» (Πραξ. κστ΄, 14), θεωρώ, ότι πρέπει να επαναληφθή τόσο δυνατά και προς αυτούς, προς αυτά τα κέντρα που επανειλημένως, πλην ανεπιτυχώς, επεχείρησαν να αλώσουν τον τόπο μας.
Ναί, γνωρίζω, ότι πολλές φορές φτάσαμε στα όριά μας, ακουμπήσαμε στο χώμα, χάσαμε τα υλικά αγαθά, μείναμε μόνοι, δεν είχαμε ούτε να φάμε, όμως αντέξαμε. Ξέρει ο Έλληνας να ζη κόβοντας, όπως χαρακτηριστικά λέγει, μια ελιά στα τέσσερα. Όμως τα καταφέρνει, αφού γνωρίζει ότι, «ουκ επ’ άρτω μόνο ζήσετε άνθρωπος...» (Ματθ δ΄,4).
Γνωρίζω, ότι έσπρωξαν τις νεώτερες γενηές σε μια ψεύτικη ευμάρεια και πλάνα ζωή και προσπάθησαν να κάνουν μαλθακά τα παιδιά μας, σκορπίζοντας στον ουρανό μαύρα σύννεφα και δημιουργώντας γκρίζους ορίζοντες.
Γνωρίζομε όλοι, ότι επί τόσα χρόνια δηλητηριάζουν τις ψυχές με το φαρμάκι του μίσους εναντίον των αξιών και θεσμών, που κρατούν το οικοδόμημα της πατρίδος μας και αποτελούν τους συνεκτικούς δεσμούς μεταξύ μας, αλλά και τους συνδετικούς κρίκους με τις γενηές που πέρασαν και αγωνίστηκαν για να μας παραδώσουν αυτούς τους πνευματικούς θησαυρούς.
Όμως υπελόγισαν λάθος τα πράγματα και συνεχίζουν να κάνουν τα ίδια σφάλματα, τα οποία τελικώς θα καταστρέψουν τις ιοβόλες γλώσσες τους και θα συντρίψουν τις υπερφίαλες κεφαλές τους. Καί πάλι τους υπενθυμίζομε το Αγιογραφικόν «... αυτός σού τηρήσει κεφαλήν, και συ τηρήσεις αυτού πτέρναν» (Γεν. γ΄15).
Όταν το δηλητήριο εισέρχεται στο σώμα, εκείνο (το σώμα) αντιδρά και χρησιμοποιεί τα αντισώματα που διαθέτει, για να το εξουδετερώση. Κάποιοι οργανισμοί δεν τα καταφέρνουν, διότι τα αντισώματα που διαθέτουν, δεν είναι ισχυρά. Όμως ο οργανισμός του γένους μας, απέδειξε διαχρονικά, ότι διαθέτει τόσα και τόσο ισχυρά αντισώματα τα οποία όχι μόνο το όποιο δηλητήριο εξουδετερώνουν, αλλά και αντοχές ισχυρότερες προσφέρουν, προκειμένου να αντέξη σε δυνατότερες επιθέσεις των ιοβόλων όφεων, στο μέλλον.
Καί το λέγω αυτό, διότι θα είναι ουτοπία να πιστέψωμε, ότι θα σταματήσουν και στη συνέχεια, οι ορκισμένοι εχθροί της πατρίδος μας, να εκτοξεύουν τα βέλη τους εναντίον μας.
Δυστυχώς, γι’ αυτούς, εμείς, ως έχει ευστόχως πολλάκις ειπωθή, είμαστε φυλή και ρίζα δυνατή, ράτσα ανθεκτική. Περνάμε από το καμίνι και βγαίνομε ακέραιοι, χωρίς να μας έχουν καν αγγίξει οι φλόγες. Φτάνομε στον βυθό και κρατάμε την αναπνοή μας, όσο χρειασθή, χωρίς να δημιουργηθή βλάβη στον εγκέφαλό μας και στον εσωτερικό μας κόσμο. Φτάνομε στην άκρη και ενώ όλοι πιστεύουν, ότι ο βράχος θα μας συντρίψη, εμείς αντιστρέφομε την κατάσταση και ξαναγράφομε την ιστορία από την αρχή, χρησιμοποιώντας ως ύλη τις θυσίες και τα αίματα των προγόνων μας και ως ισχυρή γραφίδα την δική μας θέληση και το δικό μας πείσμα, για να ζήσωμε και να κρατηθούμε θαλεροί μέχρι της συντελείας του αιώνος, γιατί αυτό είναι το ριζικό μας. Γι’ αυτό είμαστε ξεχωριστοί, δεν μοιάζομε με κανένα λαό. Δεν γινόμαστε «κιμάς», όπως έλεγε και ο Μακαριστός Χριστόδουλος στην κρεατομηχανή, που θέλουν να μας βάλλουν, γιατί απλούστατα δεν μπαίνομε, δεν μας χωράει, δεν είναι για τα μέτρα μας, αλλά για τα δικά τους, αφού πάντοτε σε σχέση με μας «εμετρήθησαν, εζυγίσθησαν και ευρέθησαν ελλιπείς...».
Καί τώρα γνωρίζω, ότι θα με ρωτήσετε, και εύλογα, γιατί τα έγραψα όλα αυτά, ενώ οι περισσότεροι ζούν σε κλίμα υφέσεως εξ αιτίας των γεγονότων που εξελίσσονται και διαδραματίζονται γύρω μας. Σας απαντώ.
1. Διότι αυτά πιστεύω ακράδαντα και ουδέποτε έπαψα να είμαι αισιόδοξος, αφού ζεί Κύριος ο Θεός και ουδέποτε μας εγκατέλειψε παρά τα όποια ελαττώματα και ατοπήματά μας. Γιατί λοιπόν, να μας εγκαλείψη και τώρα; «Σοί μόνω αμαρτάνομεν Κύριε... αλλά και σοι μόνω λατρεύομεν...». (Ευχή Εσπερινού Γονυκλισίας).
2. Διότι αυτό βεβαιώνει η ιστορική πραγματικότης. Πότε δεν μας πολέμησαν με μανία; Αιώνες αγωνίζονται να μας τσακίσουν, να μας αποδυναμώσουν, να αλλοιώσουν την ψυχοσύνθεσή μας, τα χαρακτηριστικά μας. Αιώνες αγωνίζονται να ξερριζώσουν την πίστη μας, τις αξίες μας, την ενότητά μας, την γλώσσα μας, την αγάπη μας στον τόπο μας. Πήτε μου, σας παρακαλώ, τι κατάφεραν; Σε αιώνες σκλαβιάς διατηρήσαμε αναλλοίωτα τα υποστατικά μας ιδιώματα και λαμπρότερα τα αναδείξαμε. Η δράση τους, προκάλεσε την δική μας αντίδραση και μας έμαθε, να χρησιμοποιούμε τις κατάλληλες τακτικές, για να έχωμε πάντοτε «το επάνω χέρι».
Δεν λέω πονέσαμε, κλάψαμε, κάποιες φορές λυγίσαμε, αλλά παίρνοντας δύναμη, όπως ο μυθολογικός γίγαντας Ανταίος από τη γη που ακουμπούσε, αναδειχτήκαμε πάντοτε νικητές.
Οφείλω όμως να ομολογήσω, ότι εκείνο που μας πείραξε και μας πειράζει περισσότερο δεν είναι ο πόλεμος των ξένων, αλλά η στάση των δικών μας προσκυνημένων. Η ύπουλη τακτική των «νενέκων» κάθε εποχής που προδίδουν την ψυχή του γένους μας. Ποτέ βεβαίως δεν έλειψαν, ούτε θα λείψουν. Την μια θα τους φταίη η Ορθόδοξη πίστη, την άλλη η γλώσσα, την τρίτη τα σύμβολα κ.ο.κ. Έτσι τους λένε τα αφεντικά τους, που δεν ξέρουν καλά τους Έλληνες και αυτοί οι δύσμοιροι τους πιστεύουν και υπακούουν, υπολογίζοντας σε πρόσκαιρες «αμοιβές». Τι κρίμα όμως, δεν έμαθαν παρ’ ότι το διάβασαν ή το άκουσαν, γιατί δεν ξέρω αν κάποιοι απ’ αυτούς καταδέχτηκαν να ξεφυλλίσουν την ιστορία, δεν έμαθαν ποιό ήτο το τέλος, η «πληρωμή», όλων αυτών των προδοτών.
3. Διότι αυτό μας βεβαιώνουν τα παιδιά μας. Εμείς οι μεγαλύτεροι, νομίζομε ότι μόνοι πλέον κρατάμε την σημαία της αντίστασης και φυλάσσομε «Θερμοπύλες». Πιστεύομε, ότι μόνοι μας υψώνομε φωνή σε ένα κόσμο που καθ’ ημάς «χάνεται». Αυτό ίσως κάπου μας προβληματίζει, για να μη είπω μας λυγίζει.
Ευτυχώς όμως, που κάνομε λάθος και μάλιστα μεγάλο. Κοιτάξτε, μπροστά μας, γύρω μας, πόσοι ξεφύτρωσαν ήδη, πόσοι γεννιούνται και πόσοι ετοιμάζονται να γεννηθούν, οι οποίοι θέλουν και πάλι ευτυχώς, όχι απλώς να μας ακολουθήσουν, αλλά να τρέξουν πριν από μας. Τούς ακούτε; φωνάζουν. «Δώστε μας την σκυτάλη των αγώνων, δεν μπορούμε πιά να αντέξωμε “την ύβρη”. Φτάνει “η προπαγάνδα”, ζητάμε την λευτεριά, που μας εστέρησαν».
Ναί αυτή είναι η χαρά μας και γι’ αυτό έγραψα ως τίτλο, του παρόντος άρθρου, «Καί όμως υπάρχει ελπίδα, γιατί υπάρχει αντίσταση».
Το βλέπω στα μάτια των παιδιών μας, που ζητούν κάτι διαφορετικό. Μας το λένε, γιατί μας έχουν πλέον εμπιστοσύνη. Το φωνάζουν: «Δεν είναι αυτή η Ελλάδα, δεν είναι αυτή η Πατρίδα μας, όπως την κατάντησαν. Είναι η άλλη, η ελεύθερη, η αδούλωτη και υπερήφανη. Είναι εκείνη που μας παρέδωσαν οι μάρτυρες πρόγονοί μας. Αυτή θέλομε, και αυτή θα ξαναφτιάξωμε». Ή τι λέγω, δεν τους άκουσα καλά και τους ζητώ συγγνώμη. Αυτοί φωνάζουν: «Εμείς είμαστε η αδούλωτη Ελλάδα και δεν θα μας νικήσουν ποτέ και με τίποτε». Το άκουσα πολλές φορές, τώρα το προσέχω περισσότερο. Γι αυτό είμαι αισιόδοξος. Το βλέπω πιά σε γιορτές που γίνονται και είναι εμπνευσμένες απ’ αυτό το πνεύμα. Το βλέπομε κάθε φορά στα μάτια των παιδιών μας που μετέχουν στις παραδοσιακές και εθνικές τελετές και εορτές, στα μάτια των νεανικών ομάδων των ενοριών μας, στα πρόσωπα όλων των νέων.
Το άκουσα, το είδα, το έζησα μαζί με χιλιάδες άλλους πριν από λίγες ημέρες, στο προαύλιο του Δημοτικού Σχολείου του Σουλίου Πατρών, που είχε μετατραπεί σε ναό της Ελληνικής ψυχής και λεβεντιάς, μέσα από τον οποίο, μικροί και μεγάλοι διετράνωσαν με τον παθιασμένο από αγάπη για το Χριστό και την Ελλάδα λόγο τους, με τους παραδοσιακούς λεβέντικους χορούς, ότι «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει...».
Εκείνη την ώρα, ζώντας αυτή την «αντιστασιακή» λαμπρή Ελληνική γιορτή και βλέποντας και τα νήπια να χορεύουν, είπα, «Εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον... ένδοξη Ελλάς».
Καί καθώς χόρευαν και τραγουδούσαν παιδιά από διάφορα μέρη της Ελλάδος, ζωντανεύοντας τις ηρωικές μνήμες της αδούλωτης ψυχής, ήκουα τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο από την Φλώρινα, όπου σημειολογικά, ουσιαστικά και δυναμικά εξέφραζε, όπως πρέπει σε Έλληνα Ιεράρχη, όχι μόνο τα δικά του μύχια αισθήματα, αλλά και όλων των Ελλήνων την βαθειά αφοσίωση στα ιερά και τα όσια του γένους μας. Εξέφραζε τον Έλληνα πατέρα, την Ελληνίδα μάνα, τον Έλληνα παπά, τον Έλληνα δάσκαλο...
«Κυρά μου τα παιδιά είναι δικά μου, τα παιδιά είναι δικά μας. Ποιά είσαι εσύ που θα βγάλης εγκύκλιο χωρίς να ρωτήσης αυτούς που πάλεψαν και παλεύουν σ’ αυτό τον τόπο γι’ αυτό το χώρο; Ποιό είναι το δικαίωμά σου, που εσύ θα αποφασίζης, ότι δεν θα εκκλησιάζονται τα παιδιά; Τούς ρώτησες τους γονείς;...»
Μακαριώτατε, επικροτούμε τα όσα είπατε, σας συγχαίρομε και προσθέτουμε:
«Ναι, ποιούς ρώτησες, κυρά μου; Ρώτησες τους γονείς, τους δασκάλους; Ρώτησες, τα ίδια τα παιδιά; Άντε κυρά μου και συ και οι όμοιοί σου από κεί που ήρθατε... Σαν δεν εντρέπεστε...»
ΠΗΓΗ: "Ο ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ"
Δεν υπάρχουν σχόλια :