ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Γιὰ ὅσους γεννηθήκαμε καὶ μεγαλώσαμε σὲ
ἕνα εὐλογημένο χωριό, ὁ τόπος μας εἷναι σημεῖο ἀναφορᾶς
καὶ ἡ θύμησή του γεμίζει τὴν καρδιά μας μὲ συγκίνηση ἱερὴ
καθὼς ὁ νοῦς μας εὐκαίρως-ἀκαίρως φτερουγίζει ἐκεῖ ποὺ ζήσαμε τὰ
πρῶτα σκιρτήματα τῆς ζωῆς
μας καί γευτήκαμε χαρὲς καὶ πόνους. Ἡ ψυχή μας νοσταλγικά γυρίζει ἐκεῖ πού ἀφήσαμε τὰ
ὡραιότερα χρόνια της ζωῆς μας.
Θεωρῶ μεγάλη εὐλογία τὸ ὅτι γεννήθηκα σὲ ἕνα τόπο, εὐλογημένο ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ μεγάλωσα μὲ τὴν ἀνάσα τῶν Ἁγίων καὶ τὸ σκίρτημα τῆς ψυχῆς τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων, τῶν Γονέων μου καὶ τῶν λοιπῶν μελῶν τοῦ στενοῦ οἰκογενειακοῦ μου περιβάλλοντος, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν συντροφιὰ τῶν ἀνθρώπων τοῦ κόπου, τοῦ μόχθου καὶ τῆς ἀγάπης, τῶν συγχωριανῶν μου, τοὺς ὁποίους ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου ἀγαπῶ καὶ μὲ συγκίνηση βαθειὰ ἐνθυμοῦμαι καὶ ὑπὲρ τῶν ὁποίων προσεύχομαι μὲ δάκρυα στὰ μάτια τόσον γιὰ ἐκείνους ποὺ εὑρίσκονται στὸν οὐρανὸ, ὅσο καί γιά ἐκείνους που ζοῦν καὶ ἀγωνίζονται τὸν καλὸ καὶ τίμιο ἀγῶνα, εἴτε στὸ χωριό μας, εἴτε σὲ ἄλλα μέρη τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς ξενητειᾶς.
Εὐχαριστῶ τὸν Θεὸ ποὺ γεννήθηκα στοῦ Λουκᾶ, ὅπου βρίσκονται οἱ ρίζες μας οἱ σαρκικὲς καὶ πνευματικὲς καὶ ὅπου κάθε φορὰ ποὺ αἰσθάνομαι μοναξιά, δυσκολίες καὶ τὸν κόπο τῆς ζωῆς, ἀλλά καί τά χρόνια ποὺ περνᾶνε, γυρίζω γιὰ νὰ ἀκουμπήσω πνευματικὰ καὶ νὰ περπατήσω σωματικά, γιὰ νὰ πάρω δύναμη καὶ νὰ προχωρήσω στὸν ἀνάντη δρόμο τῆς ζωῆς.
Χρεώστης καὶ ὀφειλέτης στὸν εὐλογημένο τόπο μου, θέλω μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἱστοσελίδα σὲ συνεργασία μὲ τοὺς συγχωριανούς μου τοὺς ἐγγὺς καὶ τούς μακρὰν νὰ σᾶς ξεναγήσω στὰ πατρογονικά μας καὶ νὰ σᾶς κάνω μετόχους της δικῆς μου καὶ δικῆς μας συγκίνησης ποὺ νιώθουμε γιὰ τὰ ἅγια χώματά μας ποὺ τὰ πότισαν μὲ ἱδρώτα, μὲ αἷμα καὶ μὲ δάκρυα οἱ πρόγονοί μας καὶ ὅπου καὶ ἐμεῖς οἱ νεώτεροι ἀφήσαμε καὶ ἱδρώτα καὶ πόνους καὶ καημούς.
Θέλω νὰ σᾶς ξεναγήσω στὸ χωριό μας τό ὁποῖο προστατεύει ὁ μεγάλος πατέρας καὶ διδάσκαλος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, στὸν ὁποῖο λαμπρὸ ναὸ ἀφιέρωσαν οἱ εὐσεβεῖς πατέρες μας.
Ἐλᾶτε λοιπὸν μαζί μου νὰ πᾶμε ἐκεῖ ποὺ ἔχουν ἀπομείνει λίγοι, πλέον, ἀδελφοί μας, ποὺ ἀγαπᾶνε σταθερὰ τὸν τόπο καταγωγῆς μας καὶ μᾶς περιμένουν μὲ ἀνοιχτὴ τὴν ἀγκαλιά, γιὰ νὰ μᾶς ποῦν ὅτι μᾶς προσμένουν καὶ νὰ τοὺς ποῦμε ὅτι ποτὲ δὲν θὰ τοὺς ἀφήσουμε, οὔτε θὰ τοὺς λησμονήσουμε.
Ἐλᾶτε νὰ προσκυνήσωμε, τὴν ἱερὰ
εἰκόνα τοῦ Ἱεροῦ
Χρυσοστόμου, στὸν πανσεβάσμιο Ναό του καὶ νὰ
τὸν παρακαλέσωμε νὰ πρεσβεύῃ
πρὸς Κύριον ὑπὲρ
τῶν ὅπου γῆς εὑρισκομένων Λουκαϊτῶν καὶ ὑπὲρ πάσης ψυχῆς Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων.
Ἀκόμα σᾶς παρακαλῶ, προτοῦ βηματίσουμε στὰ δρομάκια τοῦ χωριοῦ μας, ἀνάψτε ἕνα κερὶ μαζί μας, στὰ μνήματα τῶν πατέρων καὶ ἀδελφῶν μας ποὺ ἀναπαύονται στὸ κοιμητήριο γύρω ἀπὸ τὸν ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου.
Θὰ σᾶς ξεναγήσωμε στὸ Σχολειό μας ποὺ ὅταν ἤμουν μαθητὴς εἶχε πάνω ἀπὸ διακόσιους μαθητὲς καὶ πρίν ἕνα χρόνο φεῦ, ἔκλεισε τὶς πόρτες του (καλύτερα του ἔκλεισαν τίς πόρτες) γεμίζοντας μὲ πόνο τὴν καρδιά μας.
Θὰ σᾶς πᾶμε καὶ στὰ ἐξωκκλήσια μας καὶ θὰ σᾶς ἀνοίξωμε τὶς πόρτες τῶν σπιτιῶν μας γιὰ νὰ γευθῆτε τὴν φιλοξενία μας ποὺ εἶναι γιὰ μᾶς, γιὰ ὅλους τους Λουκαΐτες, τρόπος ζωῆς.
Πρὶν προχωρήσωμε στὴν ἱστορία τοῦ χωριοῦ μας καὶ στὴν περιήγηση στὸν τόπο μας ἐπιτρέψτε μου νὰ θυμηθῶ τὰ λόγια ἑνὸς Ἀρκάδα ποιητοῦ ποὺ μὲ νοσταλγία θυμᾶται τὸν τόπο του καὶ προσαρμόζοντάς τα στὸν δικό μας τόπο, νὰ ποῦμε γιὰ τὸ χωριό μας.
« Λουκᾶ μου ὅταν τὰ χρόνια μου, μοῦ φεύγουν καὶ περνᾶνε, σ’ ἀποζητῶ σὰν ἤρεμο κι ἀπάνεμο λιμάνι ».
Ἡ ἱστοσελίδα αὐτὴ ἀφιερώνεται μὲ πολλὴ ἀγάπη σὲ ὅσους ἔζησαν καὶ σὲ ὅσους ζοῦν στοῦ Λουκᾶ. Σὲ ὅσους Λουκαΐτες βρίσκονται στὴν ξενητειά, σὲ ὅλους τους εὐλογημένους ἀδελφούς μου καὶ συγχωριανούς μου μὲ μιά εὐχὴ καὶ μιά παράκληση.
Νὰ μὴ ξεχάσουν ποτὲ τὸ χωριό μας. Νὰ μὴ τὸ ἀφήσουν νὰ ἐρημώση. Νὰ μιλᾶνε στὰ παιδιά τους καὶ στὰ ἐγγόνια τους γιὰ τὸν εὐλογημένο τόπο μας, ποὺ μᾶς ἀνέθρεψε μὲ πίστη στὸν Θεό, μὲ ἀγάπη στοὺς ἀνθρώπους καὶ ποὺ μᾶς ἔμαθε μέσα ἀπὸ τὴν φτώχεια καὶ τοὺς τίμιους ἀγῶνες νά εἴμαστε πρῶτα ἀπ’ ὅλα ἄνθρωποι μὲ τιμὴ καὶ ἀξιοπρέπεια.
Ἀκόμα σᾶς παρακαλῶ, προτοῦ βηματίσουμε στὰ δρομάκια τοῦ χωριοῦ μας, ἀνάψτε ἕνα κερὶ μαζί μας, στὰ μνήματα τῶν πατέρων καὶ ἀδελφῶν μας ποὺ ἀναπαύονται στὸ κοιμητήριο γύρω ἀπὸ τὸν ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου.
Θὰ σᾶς ξεναγήσωμε στὸ Σχολειό μας ποὺ ὅταν ἤμουν μαθητὴς εἶχε πάνω ἀπὸ διακόσιους μαθητὲς καὶ πρίν ἕνα χρόνο φεῦ, ἔκλεισε τὶς πόρτες του (καλύτερα του ἔκλεισαν τίς πόρτες) γεμίζοντας μὲ πόνο τὴν καρδιά μας.
Θὰ σᾶς πᾶμε καὶ στὰ ἐξωκκλήσια μας καὶ θὰ σᾶς ἀνοίξωμε τὶς πόρτες τῶν σπιτιῶν μας γιὰ νὰ γευθῆτε τὴν φιλοξενία μας ποὺ εἶναι γιὰ μᾶς, γιὰ ὅλους τους Λουκαΐτες, τρόπος ζωῆς.
Πρὶν προχωρήσωμε στὴν ἱστορία τοῦ χωριοῦ μας καὶ στὴν περιήγηση στὸν τόπο μας ἐπιτρέψτε μου νὰ θυμηθῶ τὰ λόγια ἑνὸς Ἀρκάδα ποιητοῦ ποὺ μὲ νοσταλγία θυμᾶται τὸν τόπο του καὶ προσαρμόζοντάς τα στὸν δικό μας τόπο, νὰ ποῦμε γιὰ τὸ χωριό μας.
« Λουκᾶ μου ὅταν τὰ χρόνια μου, μοῦ φεύγουν καὶ περνᾶνε, σ’ ἀποζητῶ σὰν ἤρεμο κι ἀπάνεμο λιμάνι ».
Ἡ ἱστοσελίδα αὐτὴ ἀφιερώνεται μὲ πολλὴ ἀγάπη σὲ ὅσους ἔζησαν καὶ σὲ ὅσους ζοῦν στοῦ Λουκᾶ. Σὲ ὅσους Λουκαΐτες βρίσκονται στὴν ξενητειά, σὲ ὅλους τους εὐλογημένους ἀδελφούς μου καὶ συγχωριανούς μου μὲ μιά εὐχὴ καὶ μιά παράκληση.
Νὰ μὴ ξεχάσουν ποτὲ τὸ χωριό μας. Νὰ μὴ τὸ ἀφήσουν νὰ ἐρημώση. Νὰ μιλᾶνε στὰ παιδιά τους καὶ στὰ ἐγγόνια τους γιὰ τὸν εὐλογημένο τόπο μας, ποὺ μᾶς ἀνέθρεψε μὲ πίστη στὸν Θεό, μὲ ἀγάπη στοὺς ἀνθρώπους καὶ ποὺ μᾶς ἔμαθε μέσα ἀπὸ τὴν φτώχεια καὶ τοὺς τίμιους ἀγῶνες νά εἴμαστε πρῶτα ἀπ’ ὅλα ἄνθρωποι μὲ τιμὴ καὶ ἀξιοπρέπεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια :