28Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940: ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ...

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

28^η Ὀκτωβρίου 1940. Ἕνας ὁλόκληρος Λαός, βροντοφωνάζει τό ΟΧΙ στόν Ἰταλό εἰσβολέα, ὁ ὁποῖος ἔρχεται νά ἀσεβήσῃ σέ τόπους ἱερούς, πού ποτίστηκαν μέ τό αἷμα ἡρώων καί μαρτύρων γιά τόν Χριστό καί τήν Ἑλλάδα.

Ἕνας ὁλόκληρος Λαός, ὑψώνει τά περήφανα στήθη του καί ὀρθώνει τό ἀνάστημά του μπροστά στήν φασιστική ὁρμή, ὑπερασπιζόμενος τήν ἐλευθερία καί τήν ἐδαφική ἀκεραιότητα τῆς χώρας του, τήν ὁποία τοῦ κληροδότησαν οἱ πατέρες του.

Ἄνισος ὁ ἀγῶνας. Μεγάλος ὁ ὄγκος τοῦ ἐχθροῦ. Ἀριθμητικά ὑπερέχει, ἀλλά καί ἀπό πλευρᾶς ὁπλικῶν συστημάτων ὑπερτερεῖ τῶν ἀμυνομένων τοῦ πατρῴου ἐδάφους καί τῆς ἀνθρωπίνης ἀξίας. Ἕνας ὁλόκληρος Λαός, νεανίσκοι καί παρθένοι, πρεσβύτεροι μετά νεωτέρων —γιά νά χρησιμοποιήσωμε τήν Ἐκκλησιαστική γλῶσσα καί ὁρολογία— μέ ἀτσαλωμένη τήν ψυχή, γίνεται μιά γροθιά, ἕνα σῶμα, μιά καρδιά καί ξεχύνεται στούς δρόμους, λές καί πηγαίνει σέ πανηγύρι, λές καί γιορτάζει Πασχαλιά.

28^η Ὀκτωβρίου 1940. Μανάδες ἑτοιμάζουν τά παιδιά τους γιά τό μέτωπο. Τά γλυκοφιλοῦν καί τούς εὔχονται νά νικήσουν. Τά καμαρώνουν, γιατί γνωρίζουν ὅτι τό καθένα ἀπό αὐτά ἤδη εἶναι ἕνας ἥρωας, πού μέ τό δικό του ἀγῶνα καί ἄν χρειασθῇ καί μέ τό αἷμα του, θά γράψῃ μιά ξεχωριστή σελίδα στό ἱερό βιβλίο τῆς Ἑλληνικῆς ἱστορίας. Δίνουν τήν εὐχή τους καί μαζί τό φυλακτό, τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας μας, τῆς Μεγάλης Μάνας τῶν παιδιῶν τῆς Ἑλλάδος.

Οἱ γυναῖκες σφιχταγκαλιάζουν τούς ἄντρες τους μέ δάκρυα περηφάνειας, γιατί τίς ἀξιώνει ὁ Θεός νά ὀνομασθοῦν γυναῖκες ἡρώων.

Οἱ νέοι μας, οἱ γιγαντόψυχοι καί λεοντόκαρδοι, γλυκοφιλοῦν τά παιδιά τους, τά κοιτάζουν στά μάτια, γιά νά πάρουν ἀκόμη πιό μεγάλη δύναμη καί νά τρέξουν στά βουνά τῆς Ἠπείρου γιά τήν δόξα τῆς πατρίδος.

Οἱ καμπάνες χτυποῦν ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον τῆς Ἑλλάδος, ξεσηκώνοντας τά πλήθη καί ὁπλίζοντας τά σωθικά ὅλων τῶν Ἑλλήνων μέ ἐνθουσιασμό, πίστη στόν Θεό, ἐλπίδα —ἤ τί λέγω—βεβαιότητα γιά τήν νίκη.

Καί ἰδού, οἱ Ἕλληνες μάχονται ὡς λέοντες, βλέπουν μπροστά τους τήν Παναγιά, ἀτενίζουν τόν Σταυρό, ὁραματίζονται τό ἀθάνατο ’21 καί ἀμύνονται τοῦ πατρίου ἱεροῦ ἐδάφους.

Γίνονται ὁ φόβος καί ὁ τρόμος τοῦ σιδηρόφρακτου στρατοῦ. Μπαίνουν στήν φωτιά, χωρίς νά καίωνται. Μετροῦν τά βόλια πού πέφτουν βροχή, χωρίς νά φοβοῦνται. Ἔχουν λησμονήσῃ ὅτι ὑπάρχουν γιά τόν ἑαυτό τους. Δέν ζοῦν ἐκεῖνοι. Ζῆ μέσα τους ὁ Χριστός καί ἡ Ἑλλάδα.

Ξεπέρασαν τά ἀνθρώπινα ὅρια. Κάποιοι ἤδη πέταξαν γιά τόν οὐρανό, ἀφήνοντας τά κόκκαλά τους τά ἱερά στά κακοτράχαλα βουνά τῆς Ἑλληνικῆς Ἠπείρου καί τῶν ἄλλων περιοχῶν. Ἀπό ψηλά καθώς «ἐπέτοντο», κατά τήν λαϊκή μοῦσα, ἐμψύχωναν καί τούς ἄλλους, πού μέ μανικό ἔρωτα γιά τήν Ἑλλάδα, ὡς ἀετοί πολεμοῦσαν γιά τά δίκαιά της.

Τό θαῦμα ἔγινε. Ἡ Ἑλλάς μεγαλούργησε. Τά κόκκαλα ἐλίπαναν τόν ἀγρό τῆς ἐλευθερίας, τό αἷμα ἐπότισε τό δένδρο καί ἐκεῖνο εὐσκιόφυλλο ἐσκέπασε τά παιδιά τῆς Ἑλλάδος.

Σέ λίγο τά Ἑλληνόπουλα ὕψωσαν καί πάλι τό ἀνάστημά τους ἐνώπιον τῶν σιδηρόφρακτων στρατιῶν τοῦ Χίτλερ, πού αἱματοκύλισαν τήν Ἑλλάδα μας, θέλοντας νά κάμψουν τό φρόνημα καί νά δουλώσουν τήν γῆ καί τό πνεῦμα. Ὁ ἡρωισμός ὕψωσε τρόπαια καί ἔστησε μνημεῖα, πού θά μαρτυροῦν ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος τήν δόξα τῆς τιμημένης μας πατρίδος, ὅπως ἐκείνη ἔλαμψε φωτισμένη ἀπό τήν φλόγα τῶν ματιῶν τῶν παιδιῶν της, πού ἀγωνίστηκαν καί ἀντιστάθηκαν ἐναντίον τῶν εἰσβολέων.

Φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, ἐπείνασαν, ὑπέφεραν δεινά πολλά, διῆλθον διά πυρός καί σιδήρου, ὅμως ἐξῆλθον εἰς ἀναψυχήν.

28^η Ὀκτωβρίου. Γιορτάζομε τήν δόξα τῆς Ἑλλάδος. Τήν νίκη τῶν Ἑλλήνων ἐναντίον τοῦ φασισμοῦ καί τοῦ ναζισμοῦ. Τήν λάμψη τῆς ἐλευθερίας στόν οὐρανό, στήν γῆ καί τήν θάλασσα τῆς Ἑλλάδος.

Ἡμέρα τιμῆς καί μνήμης, γιά ὅλους ἐκείνους πού δέν ὑπελόγισαν, οὔτε οἰκίες, οὔτε συζύγους, οὔτε τέκνα, οὔτε γονεῖς, οὔτε δόξες, οὔτε κόπους, οὔτε τήν ζωή τους ἀκόμη, γιά τήν ἐλευθερία τῆς πατρίδος.

28^η Ὀκτωβρίου. Ἐθνική ἑορτή. Ἄς μάθουν ἐπιτέλους τά παιδιά μας, γιατί γιορτάζομε. Γιατί λαμπροφοροῦμε, γιατί κάνομε δοξολογίες στούς Ἱερούς Ναούς μας καί δεήσεις στούς τύμβους καί τά μνημεῖα τῶν πεσόντων ἡρώων καί μαρτύρων τῆς πατρίδος μας. Ἄς πληροφορηθοῦν γιατί σημαιοστολίζομε τά σπίτια μας, τά καταστήματά μας, τά δημόσια κτίρια, γιατί παρελαύνομε.

Ἄς μάθουν μέ ποιά τιμή αἵματος καί θυσιῶν ὑπερασπιστήκαμε αὐτό τόν τόπο καί διατηρήσαμε τό ἀγαθό τό μέγιστο, πού λέγεται ἐλευθερία.

Καιρός νά σταματήσουν τά ψέματα καί οἱ ὅποιες ἀσέβειες πάνω στά θέματα τῆς ἱστορίας μας.

Ἀρκετά σακατέψαμε τό δένδρο πάνω στό ὁποῖο στηρίζεται τό ἐθνικό μας οἰκοδόμημα, τό ἐθνικό μας μεγαλεῖο, ἡ περηφάνεια μας, ἡ τιμή μας, ἡ λευτεριά μας.

28^η Ὀκτωβρίου. Γιορτή γιά μιά φορά ἀκόμη. Καιρός ἐπί τέλους γιά ἐθνική ἑνότητα, ὁμόνοια, ὁμοψυχία, κοινούς ἀγῶνες γιά τήν ἔξοδο αὐτῆς τῆς χώρας ἀπό τό τέλμα στό ὁποῖο, κρίμασιν οἷς οἶδεν ὁ Θεός, εὑρίσκεται.

Ἔχομε τήν δύναμη νά νικήσωμε. Διαθέτομε ψυχή πού γιγαντώνει τό σῶμα καί ἔχομε ὁδηγούς τούς ἥρωές μας, πρότυπα ἱερά καί ἀξεπέραστα, πού μᾶς ἐμπνέουν καί μᾶς ὁδηγοῦν.

Μά πάνω ἀπ’ ὅλα ἔχομε τόν Θεό, πού μᾶς σώζει κάθε φορά πού εἴτε οἱ ξένοι ἐπιβουλεύονται τά ἱερά καί τά ὅσιά μας, εἴτε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι προσπαθοῦμε, πλήν ματαίως εὐτυχῶς, νά ὁδηγήσωμε τό σκαρί στόν βυθό.

Ἔχομε τήν Παναγία Μητέρα Του καί δική μας Μητέρα, τήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό τοῦ γένους μας, πού παρά τά ἁμαρτήματά μας, μᾶς σκέπει καί μᾶς ἀγκαλιάζει, ὅπως τότε πού τήν ἔβλεπαν μπροστά τους οἱ στρατιῶτες μας στό μέτωπο, ἤ ὅπως ὅταν σταματοῦσε τά Γερμανικά τάνκς στόν Ὀρχομενό τῆς Βοιωτίας. Γι’ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας μετέθεσε τήν ἑορτή τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἀπό τήν 1^η Ὀκτωβρίου στίς 28 τοῦ ἰδίου μηνός, γιά νά μή λησμονήσωμε ποτέ, ὅτι Ἐκείνη μᾶς ἐσκέπασε στά βουνά τῆς Ἠπείρου καί διέσωσε τό Ἔθνος μας.

Ἔχομε τούς Ἁγίους μας, οἱ ὁποῖοι φρουροῦν καί προστατεύουν τήν Ἑλλάδα, ὅπως τότε πού ὁ Ἅγιος Χαράλαμπος παρουσιάστηκε στόν Γερμανό ἀξιωματικό καί ἔσωσε τά Φιλιατρά ἀπό μεγάλη καταστροφή καί τούς Φιλιατρινούς ἀπό βέβαιο καί φρικτό θάνατο.

Ναί, αὐτά ἔχομε. Αὐτή εἶναι ἡ Ἑλλάδα. Αὐτοί εἴμαστε οἱ Ἕλληνες.

28^η Ὀκτωβρίου καί πάλι.

-Ἄς εὐχαριστήσωμε τήν Παναγία μας. «Τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τά νικητήρια...». Ἄς γονατίσωμε καί πάλι μπροστά της καί ἄς τήν παρακαλέσωμε νά «σκέπῃ τόν λαόν της νοερῶς ἐκ πάσης τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς».

-Καί τέλος ἄς μή ξεχνᾶμε...

«Ἄν εἶναι νά πεθάνῃ κανείς γιά τήν Ἑλλάδα, θεία ἡ δάφνη! Μιά φορά κανείς πεθαίνει...».