Ἅγιος
Ἰωάννης Χρυσόστομος
Γιὰ ποιὸ λόγο ὁ Θεὸς δὲν ἐξαφανίζει τὸν ἐχθρό των ἀνθρώπων, τὸ
διάβολο, ποὺ ἐξαπάτησε τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὕα καὶ συνεχίζει νὰ πολεμάει ἄγρια ὅλους
μας; Εἶναι ἕνα ἐρώτημα καὶ συνάμα μία ἀξίωση πολλῶν.
Ἡ ἀξίωση αὐτὴ θὰ ἦταν εὔλογη, ἂν ὁ διάβολος μᾶς
κατέβαλλε μὲ τὴ βία. Ἀφοῦ, ὅμως, δὲν ἔχει καμία δυνατότητα νὰ μᾶς παρασύρει
βίαια στὸ κακό, ἀφοῦ μόνο μὲ τὴ δική μας συνεργασία μπορεῖ νὰ πετύχει τοὺς
σκοπούς του, ἀφοῦ τὸ νά... κάνουμε τὸ θέλημά του ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴ δική μας
προαίρεση, τότε γιατί θέλουμε νὰ χαθεῖ ἡ αἰτία τῆς ἐπιτυχίας μας στὸν ἀγώνα ἐναντίον
του, ἡ προϋπόθεση τοῦ θριάμβου καὶ τοῦ
στεφανώματός μας;
Ἀκόμα καὶ στὴν ὑποθετικὴ περίπτωση ποὺ ὁ διάβολος θὰ μποροῦσε νὰ νικήσει ὅλους τους ἀνθρώπους καὶ νὰ τοὺς ὁδηγήσει στὴν ἀπώλεια, πάλι δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀποροῦμε, ἂν ὁ Θεὸς τὸν ἄφηνε ἐλεύθερο στὸ καταστροφικὸ ἔργο του. γιατί ἀπὸ ἐμᾶς ἐξαρτᾶται ἡ νίκη του καὶ ἡ κυριαρχία τοῦ πάνω μας. Μὲ τὴ θέλησή μας γινόμαστε σκλάβοι του, ὄχι ἀναγκαστικά. Αὐτὸ τὸ ἀποδεικνύουν ὅσοι τὸν νίκησαν μέχρι σήμερα. Καὶ δὲν εἶναι λίγοι. Ἀλλὰ καὶ στὸ μέλλον θὰ ὑπάρξουν πολλοί, ποὺ θὰ τὸν νικήσουν. Ὄχι, βέβαια ὅλοι.
Γι’
αὐτὸ ἀκριβῶς, ὅμως, εἶναι πολὺ πιὸ σωστὸ καὶ δίκαιο οἱ γενναῖοι ἀγωνιστὲς νὰ
βροῦν εὐκαιρίες, γιὰ νὰ δείξουν τὴν καλή τους προαίρεση, καὶ οἱ ράθυμοι νὰ
τιμωρηθοῦν, παρὰ νὰ ζημιωθοῦν οἱ πρῶτοι γιὰ χάρη τῶν τελευταίων. Ὁ
νωθρὸς καὶ ἀδιάφορος δὲν ζημιώνεται ἀπὸ τὸν ἀντίπαλό του, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ δική του
ραθυμία. Γιατί, λοιπόν, νὰ ἐξαφανίσει ὁ Θεὸς τὸ διάβολο, στερώντας ἔτσι ἀπὸ τοὺς
ἀνδρείους, γιὰ χάρη τῶν φαύλων τὴ δυνατότητα τῆς ἀνδραγαθίας;
Μὲ τὴν ἴδια συλλογιστική, θὰ μπορούσαμε νὰ κατηγορήσουμε
καὶ τὰ μάτια, γιατί μ’ αὐτὰ ἐπιθυμοῦμε τὸ ξένο σῶμα καὶ πέφτουν στὴν πορνεία
πολλοί, ἀλλὰ καὶ τὸ στόμα, γιατί μ’ αὐτὸ βλαστημοῦν καὶ κακολογοῦν ἄλλοι. Μήπως, λοιπόν, θὰ ἔπρεπε οἱ ἄνθρωποι νὰ
δημιουργηθοῦν δίχως μάτια καὶ δίχως γλώσσα;
…Ταράζεσαι καὶ στεναχωριέσαι, ἐπειδὴ βλέπεις πολλοὺς νὰ
ζοῦν μέσα στὴν εὐτυχία καὶ τὶς ἀπολαύσεις, μολονότι εἶναι κακοὶ καὶ ἁμαρτωλοί; Ὑποφέρεις,
δηλαδή, γιὰ τὴν ἀνεκτικότητα καὶ τὴ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ; Πές μου, πόσοι
ληστεύουν, πόσοι ἀδικοῦν, πόσοι δολοφονοῦν; Μήπως γι’ αὐτοὺς κατηγοροῦμε τὸ
δικαστή; Ποτέ! Θὰ τὸν κατηγορήσουμε μόνο ἄν, ἀφοῦ συλληφθοῦν καὶ ὁδηγηθοῦν
μπροστά του οἱ ἔνοχοι, ἐκεῖνος τοὺς ἀθωώσει. Πῶς λοιπὸν ζητᾶς εὐθύνες ἀπὸ τὸ
δικαστή, πρὶν παραδοθοῦν στὴν κρίση τοῦ οἱ ἐγκληματίες;
Ἀλλὰ θὰ σοῦ πῶ καὶ κάτι ἄλλο; Σκέψου τί ἔχεις κάνει ἐσὺ
στὴ ζωή σου, ἄνθρωπέ μου. Ἐξέτασε καλὰ τὴ συνείδησή σου. Τότε ὄχι μόνο δὲν θὰ
καυχηθεῖς γιὰ τὶς πράξεις σου, ἀλλὰ καὶ τὴ γνώμη σου θ’ ἀλλάξεις καὶ τὴ
φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ θὰ παραδεχθεῖς καὶ τὴ μακροθυμία Του θὰ θαυμάσεις. Γιατί ἂν
ἦταν νὰ ἐπιβάλλει στὸν καθένα μας, μόλις ἁμάρτανε, τὴν ἀνάλογη τιμωρία, τὸ ἀνθρώπινο γένος θὰ εἶχε ἐξαφανιστεῖ πολὺ
πρωτύτερα ἀπὸ ἐμᾶς.
Ἃς μὴ λιποψυχοῦμε λοιπὸν γιατί δὲν φροντίζουμε τόσο ἐμεῖς
γιὰ τὴ σωτηρία μας, ὅσο φροντίζει Ἐκεῖνος, ποὺ μᾶς ἔπλασε. Δὲν νοιαζόμαστε τόσο
ἐμεῖς γιὰ τὴ ζωή μας, ὅσο νοιάζεται Ἐκεῖνος, ποὺ μᾶς χάρισε τὴ ζωή. Ἔτσι, οὔτε
στὶς συμφορὲς ἀφήνει μόνιμά τους ἀνθρώπους ὁ Θεός, γιὰ νὰ μὴν ἀποκαρδιώνονται,
οὔτε καὶ στὴν ἄνεση, γιὰ νὰ μὴν γίνονται ράθυμοι, ἀλλὰ μὲ τὴν ἐναλλαγὴ τῶν διαφόρων καταστάσεων ἐπιδιώκει πάντα τὴ
σωτηρία τους…
… Βλέπουμε ἕνα μαραγκὸ νὰ πριονίζει ξύλα καὶ δὲν τοῦ ζητᾶμε
κανένα λόγο γι’ αὐτό. Βλέπουμε ἕνα γιατρὸ νὰ καυτηριάζει τὶς πληγές, νὰ κόβει τὶς
σάρκες , νὰ τυραννάει μὲ ἐξαντλητικὴ δίαιτα κάποιον ἄρρωστο, καὶ δὲν τὸν ρωτᾶμε
γιατί τὰ κάνει ὅλα αὐτά. καὶ στὸ μαραγκὸ καὶ
στὸ γιατρὸ καὶ σὲ τόσους ἄλλους θνητοὺς καὶ ἄσοφους ἀνθρώπους δείχνουμε ἀπόλυτη
ἐμπιστοσύνη καὶ δεχόμαστε σιωπηλά, ἀνεξέταστα καὶ ἀδιαμαρτύρητα ὅσα κάνουν.
Στὸν ἀθάνατο καὶ πάνσοφο Θεὸ ὅμως, δὲν δείχνουμε ἐμπιστοσύνη
καὶ θέλουμε νὰ ψιλολογοῦμε τὰ θαυμαστὰ ἔργα Του, τολμώντας μάλιστα πολλὲς φορὲς
τὸν Τὸν κατηγοροῦμε ὡς ἄδικο! Καὶ νὰ δώσουμε χρήματα στοὺς φτωχοὺς ἢ νὰ ὑπερασπιστοῦμε
τοὺς ἀδικημένους δὲν τὸ ἀποφασίζουμε εὔκολα, ἐξετάζουμε ὅμως μὲ ἐπιμονὴ- καὶ
δυστυχῶς σχεδὸν πάντα μὲ κακόπιστη διάθεση- γιατί ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει νὰ εἶναι ὁ ἕνας
πλούσιος, ὁ ἄλλος φτωχὸς καὶ ὁ τρίτος πάμφτωχος. Δὲν σκύβουμε καλύτερά το κεφάλι μας, δὲν κατηγοροῦμε τὸν ἑαυτό μας, δὲν
βάζουμε χαλινάρι στὴ γλώσσα μας, δὲν συμμαζεύουμε τὸ νοῦ μας καὶ δὲν στρέφουμε
τὴν περιέργειά μας στὴ ζωὴ καὶ τὰ ἔργα μας; Ἃς ἐξετάσουμε μὲ προσοχὴ τὶς
πράξεις μας καὶ ἃς ἀσχοληθοῦμε μὲ τ’ ἁμαρτήματά μας. Ἃς εἴμαστε ἐρευνητικοὶ
καὶ πολυπράγμονες, ἃς ζητήσουμε ἀπὸ τὸν ἑαυτὸ μᾶς λόγο γιὰ ὅσα κακὰ εἴπαμε καὶ
κάναμε.
Ἀντὶ ὅμως νὰ κάνουμε αὐτό, καθίζουμε τὸ Θεὸ στὸ ἑδώλιο
τοῦ κατηγορουμένου καὶ Τὸν δικάζουμε, προσθέτοντας ἔτσι κι ἄλλη ἁμαρτία στὶς ἁμαρτίες
μας καὶ προετοιμάζοντας τὴν αἰώνια καταδίκη μας, τὴν ὁποία εὔχομαι ν’ ἀποφύγουμε,
μὲ τὴ χάρη καὶ τὴ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Πηγή: (Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Θέματα Ζωῆς Ἃ’» - Ἱερὰ Μονὴ
Παρακλήτου), Ἁγιορείτικο
Βῆμα
Δεν υπάρχουν σχόλια :