Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου
κ. Ιεροθέου
…Στην Ορθόδοξη Εκκλησία μιλούμε για τον σταυρικό θάνατο του Χριστού συνδεδεμένο με την Ανάστασή Του.
Γιατί
Σταυρός χωρίς την Ανάσταση είναι μια σκληρή και αδήριτη πραγματικότητα,
και Ανάσταση χωρίς τον Σταυρό είναι μια ψεύτικη και συναισθηματική
κατάσταση.
Όταν
κάνουμε λόγο για την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους, δεν το εννοούμε
αφηρημένα και στοχαστικά, αλλά για την απαλλαγή του ανθρώπου από την
τυραννία και την φρικτή φυλακή του θανάτου, της αμαρτίας και του
διαβόλου.
Με
τον Σταυρό και την Ανάστασή Του ο Χριστός νίκησε τον θάνατο, την
αμαρτία και τον διάβολο, και έτσι μας έδωσε την δυνατότητα να υπερβούμε
και εμείς τους τρεις αυτούς εχθρούς. Κυρίως πρέπει να σημειώσουμε ότι με
την θυσία του Χριστού και την Ανάστασή Του μπορούμε να υπερβούμε την
θνητότητα και την κτιστότητά μας.
Από
την ημέρα που γεννιόμαστε έχουμε μέσα στην βιολογική μας ύπαρξη τον
θάνατο, που εκδηλώνεται με πολλές μορφές, όπως με την ασθένεια, την
φθορά του σώματος, τις ανασφάλειες, την αύξηση της ηλικίας, τα πάθη της
αυτοσυντηρήσεως, της φιλαργυρίας κλπ.
Όλοι οι άνθρωποι περνούν στην ζωή τους την διαδικασία του θανάτου.
Το
παιδί στην ηλικία των 8-10 ετών καταλαβαίνει ότι ο θάνατος είναι μη
αναστρέψιμο γεγονός. Ο έφηβος βλέπει την βασανιστικότητα του θανάτου. Ο
μεσήλικας βλέπει τα χρόνια να περνούν χωρίς σκοπό και νόημα, και ο
συνταξιούχος περνά μια τρομερή κρίση, πορευόμενος προς τον θάνατο. Η
Ορθόδοξη Εκκλησία με τον τονισμό της Ανάστασης, δίνει μια διέξοδο στο
υπαρξιακό κενό του ανθρώπου.
-Πώς μπορούμε ως Ορθόδοξοι να κατανοήσουμε το νόημα της Σταύρωσης και της Ανάστασης του Κυρίου;
Η
απάντηση στην προηγούμενη ερώτηση δείχνει κάπως πώς μπορούμε να
κατανοήσουμε υπαρξιακά τα μεγάλα αυτά γεγονότα. Εκείνο που θα ήθελα να
τονίσω είναι ότι μπορεί κανείς με διάφορους τρόπους να προσεγγίση αυτά
τα γεγονότα. Μια προσέγγιση είναι η λογική και ιστορική επεξεργασία, να
διαβάση κανείς για το πώς εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα αυτά. Μια άλλη είναι
να τα πλησιάση συναισθηματικά, να δη, δηλαδή, τον πόνο και την οδύνη του
Χριστού. Μια άλλη προσέγγιση είναι να συμμετάσχη σε όλη την διαδικασία
των ηθών και εθίμων, να τα ζήση, δηλαδή, φολκλορικά, γιατί έτσι
ικανοποιούνται και τα παιδικά βιώματα. Η Εκκλησία όμως με την περίοδο
της Μεγάλης Τεσσαρακοστής επιδιώκει να βοηθήση τον άνθρωπο να τα
προσεγγίση υπαρξιακά. Μια θεολογία που δεν έχει σχέση με την υπαρξιακή
αγωνία του ανθρώπου, και την απαλλαγή του από αυτήν, δεν έχει καμμία
αξία και σημασία. Το να δη κανείς το πρόβλημα του θανάτου μέσα στην
ύπαρξή του, όπως εκδηλώνεται με την τυραννία των παθών, και να επιδιώκη
να το θεραπεύση με την μετάνοια, που είναι αλλαγή του νού και του τρόπου
ζωής, είναι μέθεξη του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού.
Τα
συναισθήματα που επικρατούν στα διαδραματιζόμενα γεγονότα της Μεγάλης
Εβδομάδος είναι σύμμεικτα. Ο πόνος συμβαδίζει με την χαρά, η ραθυμία με
την εγρήγορση, η αμαρτία με την συγχώρηση, η προδοσία με την αγάπη, η
πτώση με την λύτρωση, ο θάνατος με την Ανάσταση. Πιστεύετε ότι αυτά τα
συναισθήματα πρέπει να αποτελούν για τον σύγχρονο κόσμο και ιδιαίτερα
για τους νέους ανθρώπους μια πρόκληση;
Κατ’
αρχάς να σάς πω ότι μέσα στην Εκκλησία διδασκόμαστε για το πώς τα
συναισθήματα μετατρέπονται σε βαθειά πνευματικά βιώματα. Γιατί, όπως
γνωρίζετε, υπάρχει διαφορά μεταξύ αισθημάτων και συναισθημάτων. Τα πρώτα
είναι βαθειές πνευματικές υπαρξιακές καταστάσεις, ενώ τα δεύτερα
(συναισθήματα) είναι επιφανειακές ευχαριστήσεις.
Πράγματι,
αυτές οι αντιθέσεις μεταξύ πόνου και χαράς, ραθυμίας και εγρήγορσης,
αμαρτίας και συγχώρησης κλπ. αποτελούν τρομερή πρόκληση. Συνήθως οι
άνθρωποι και μάλιστα οι νέοι άνθρωποι πορεύονται έναν μονόδρομο,
αποτελούν το λεγόμενο μονοδιάστατο άνθρωπο. Θέλω να πω ότι οι σύγχρονοι
άνθρωποι είναι συνήθως πονεμένοι και προδομένοι, αισθάνονται
αποτυχημένοι στην ζωή. Είναι φοβερό να αισθάνεται ο νέος άνθρωπος μόνος,
θλιμμένος, πονεμένος, απαράκλητος και απαρηγόρητος, να αισθάνεται το
καταθλιπτικό βάρος της αμαρτίας, να βιώνη το αδιέξοδο στην ζωή του. Και
όμως η Εκκλησία μας δείχνει τον δρόμο για την υπέρβαση του αδιεξόδου, με
την υπόδειξη της διεξόδου. Σήμερα χρειαζόμαστε παρηγοριά, παράκληση,
ελπίδα. Και ο Θεός συνιστά: “παρακαλείτε, παρακαλείτε τον λαόν μου”.
Μέσα από την προοπτική της παράκλησης και παρηγοριάς βλέπω τα γεγονότα
της Μ. Εβδομάδας και του Πάσχα. Να βλέπης την πόρνη γυναίκα να γίνεται
αμέσως σώφρων, αφού αγάπησε τον Χριστό. Να βλέπης τον ληστή, τον
εγκληματία, να γίνεται πρώτος πολίτης του Παραδείσου. Να βλέπης τον
μαθητή που αρνήθηκε τον Χριστό να γίνεται Πρωτοκορυφαίος Απόστολος. Δεν
είναι μεγάλη παρηγοριά;
-Πώς θα παρουσιάζατε εν συντομία τα δρώμενα του θείου δράματος;
Αν
διαβάση κανείς το συναξάριο της κάθε ημέρας θα δη αναλυτικά τί
εορτάζουμε κάθε ημέρα της Εβδομάδος. Αν μπορούσα να κάνω μια σύντομη
ανάλυση, θα έλεγα ότι όλα τα γεγονότα δείχνουν δύο πραγματικότητες –
αλήθειες. Η μία την επιθετικότητα και το μίσος του ανθρώπου προς την
αλήθεια. Και η άλλη την “επιθετικότητα” της αλήθειας και της αγάπης προς
το μίσος. Όπως έλεγε παλαιότερα ο αείμνηστος π. Ιουστίνος Πόποβιτς, ο
άνθρωπος καταδίκασε τον Θεό στον θάνατο και ο Θεός “κατεδίκασε” τον
άνθρωπο στην αθανασία. Πάντοτε το μίσος και η ανασφαλής επιθετικότητα
δείχνει αδυναμία, ενώ η αγάπη και η εκούσια σταύρωση φανερώνει την
δύναμη του πνεύματος. Οι άνθρωποι σήμερα βλέπουν παντού εχθρούς και
αισθάνονται τον διπλανό τους σαν απειλή για την ύπαρξή τους. Ο Χριστός
μας έδειξε ότι ο εχθρός δεν βρίσκεται απλώς έξω από μάς, αλλά μέσα μας
είναι η τραυματισμένη ελευθερία μας που λειτουργεί ως μηδέν και όχι ως
αγάπη, καθώς επίσης μας δίδαξε ότι η παρουσία του άλλου δεν είναι απειλή
για την ύπαρξή μας, αλλά “προφητικό γεγονός”, αφού ο άλλος είναι ο
αδελφός μας, η χαρά μας. Ο Σάτρ έλεγε: “Οι άλλοι είναι η κόλασή μου”. Οι
άγιοι, κατά το πρότυπο του Χριστού, αναφωνούν: “Χριστός ανέστη, χαρά
μου”.
-Ποιό είναι το μήνυμα που εκπορεύεται από το κενό μνημείο του Θεανθρώπου για τον άνθρωπο της τηλοψίας;
Ζούμε
σε μια εποχή πληροφορίας και πληροφορικής, στην οποία εποχή σημαντικό
ρόλο διαδραματίζει η τηλοψία ή τηλεόραση. Παρά ταύτα όμως ζούμε σε εποχή
παραπληροφορίας και παραπληροφόρησης. Μαθαίνουμε πολλά νέα που γίνονται
στον κόσμο, αγνοώντας το μεγαλύτερο νέο, την ουσία των πραγμάτων.
Ο
Henry David Thoreau, αναφερόμενος στην πληροφόρηση της εποχής του
(1854), έλεγε ότι οι εφημερίδες δεν προσφέρουν “τίποτε το νέο”.
Υπογράμμιζε ότι αν διαβάση κανείς ένα περιστατικό, μια ληστεία, έναν
φόνο κλπ., δεν χρειάζεται να διαβάση άλλο. “Αν γνωρίζετε την γενική
αρχή, τί σάς νοιάζουν οι μύριες περιπτώσεις και εφαρμογές της; Για έναν
φιλόσοφο όλα τα νέα, όπως λέγονται, είναι κουτσομπολιό, κι αυτοί που τα
συντάσσουν και τα διαβάζουν είναι γριές κυρίες την ώρα του τσαγιού”. Ο
Walter Benjamin (1938) κάνει λόγο για το ότι η σύγχρονη πληροφορία είναι
στην πραγματικότητα “σύντομη ασύνδετη πληροφορία”. Και γράφει
χαρακτηριστικά: “Η ιστορία της πληροφορίας δύσκολα μπορεί να γραφή
χωριστά από την ιστορία της διαφθοράς του τόπου”. Πόσο περισσότερο
ισχύει αυτό για την σύγχρονη πληροφορική!
Όμως,
ο κενός τάφος του Θεανθρώπου προσφέρει την παλαιά αλλά πάντα καινούρια
πληροφορία, ότι νικήθηκε ο θάνατος, ότι η πραγματική ζωή ξεπετιέται από
τον θάνατο, την κένωση, την θυσία και προσφορά. Μάλλον καλύτερα μπορώ να
πω ότι ο κενός τάφος του Χριστού δεν προσφέρει πληροφορία, έστω την
καλύτερη, αλλά την ζωή που νικά τον θάνατο.
Η
τηλοψία ακόμη μπορεί να λειτουργή με το κτιστό φως και κάνει τον
άνθρωπο να γνωρίζη την επιφάνεια, αλλά ο κενός τάφος του Χριστού μας
δείχνει το άκτιστο Φώς, που φωτίζει και το σκοτάδι του Άδη και γεμίζει
με φως όλη την κτίση. Έτσι, ενώ οι δίαυλοι της πληροφορίας ικανοποιούν
τις αισθήσεις, ο κενός τάφος του Χριστού αναπαύει τις πνευματικές
αισθήσεις, φανερώνει την ζωή, την πέρα των αισθήσεων.
-Πιστεύετε
ότι ο σύγχρονος κόσμος μπορεί να φθάση στην πραγμάτωση της Αναστάσεως;
Ποιο το μήνυμα που θα θέλατε ως Ιεράρχης να αποστείλετε προς τους νέους;
Όσα
είπαμε μέχρι τώρα δείχνουν το στίγμα του πνεύματος που θέλω να περάσω
μέσα από την συνέντευξη αυτή. Εκείνο που θα ήθελα να υπογραμμίσω
ιδιαιτέρως είναι ότι υπάρχει μια επανάσταση που γίνεται με το μίσος και
τις ενέργειες του θηρίου της Αποκαλύψεως και υπάρχει μια Ανάσταση που
γίνεται με την αγάπη και τις ενέργειες του Αρνίου της Αποκαλύψεως. Ο
Χριστός με την Ανάστασή Του έκανε την μεγαλύτερη επανάσταση μέσα στην
ιστορία. Η κάθε επανάσταση δεν είναι ούτε οδηγεί στην Ανάσταση, αλλά η
Ανάσταση εν Χριστώ Ιησού είναι η αληθινή επανάσταση, από την άποψη ότι η
λέξη επανάσταση προέρχεται από το ρήμα επανίστημι και δείχνει την
επάνοδο του ανθρώπου στο πρωτόκτιστο κάλλος, την επαναφορά του ανθρώπου
στην προηγουμένη του δόξα, την ανάστασή του από την πτώση.
Ο
Χριστός θυσιάστηκε και αναστήθηκε όχι για να κάνη μερικές θεαματικές
ενέργειες για προσωπική του εξύψωση και δόξα, αλλά για να γίνη το
φάρμακο για τον άνθρωπο. Όταν βρίσκεται ένα φάρμακο για μια αρρώστια,
τότε χαιρόμαστε γιατί ο κάθε άρρωστος μπορεί να ιατρευτή. Έτσι, ο
Χριστός με τον Σταυρό και την Ανάστασή Του, έγινε το ισχυρότερο φάρμακο,
“τό φάρμακο της αθανασίας”. Όλοι εμείς που κυριαρχούμαστε από τον
θάνατο μπορούμε να απαλλαγούμε από την δυναστεία του και να ζήσουμε την
Ανάσταση. Αυτό το έζησαν όλοι οι άγιοι, επομένως μπορούμε και εμείς.
Τελειώνοντας,
θέλω να πω ότι το βιβλίο της Αποκαλύψεως δείχνει τις ενέργειες του
Αντιχρίστου, αλλά και την δόξα του Χριστού, το χάραγμα του θηρίου, αλλά
και το σφράγισμα του Αρνίου, την κακότητα του θηρίου, αλλά και την αγάπη
του Αρνίου, τους ανθρώπους του θηρίου, αλλά και τους ανθρώπους του
Αρνίου, την καταστροφή της κτίσεως, αλλά και την ανακαίνιση της κτίσεως.
Το τέλος της Αποκαλύψεως είναι η θριαμβευτική νίκη του Χριστού πάνω
στον Αντίχριστο, ο καινός ουρανός και η καινή γη. Και οι νέοι άνθρωποι
μόνο με τον νέο Χριστό, που καινοποιεί τα πάντα και αφθαρτίζει τα πάντα
μπορούν να παραμείνουν πάντοτε νέοι, στην ζωή, το φρόνημα και την όλη
τους ύπαρξη.
πηγή:vatopaidi
Δεν υπάρχουν σχόλια :