Του Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη
«Δεν
πιστεύω στην ευτυχία. Πιστεύω μόνο στην ανησυχία. Δεν είμαι συνεχώς
ευτυχισμένος, γιατί πάντα αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω κάτι άλλο! Όσοι
λένε ότι είναι ευτυχισμένοι στη ζωή τους, είναι ηλίθιοι!», δήλωσε ο
Umberto Eco σε μια συνέντευξή του (Ελευθεροτυπία, 9.4.2008).
Ένα
παιδάκι καθώς ήταν μέσα σε έναν κήπο, είδε να πετάει μια όμορφη,
φανταχτερή πεταλούδα. Την ζήλεψε. Δελεάστηκε από τήν φανταχτερή της
παρουσία.
Ήθελε
οπωσδήποτε να την κάνει κτήμα του. Και άρχισε να την κυνηγά. Η
πεταλούδα πετούσε πέρα-δώθε, αλλά το παιδάκι επέμεινε να την κυνηγά.
Τελικά
κατάφερε να την συλλάβει. Από την μεγάλη του χαρά, την έσφιξε μέσα στο
χέρι του. Άνοιξε το χέρι του, και τι να ιδεί;! Μια άμορφη «μάζα!»• σάρκα
και αίμα! Αηδία! Καμία σχέση με την ωραία πεταλούδα που κυνηγούσε!
Εδώ
την «πάτησε» και ο άσωτος υιός. Δελεάσθηκε από τήν φανταχτερή
πεταλούδα. Η επιθυμία του για μια ελεύθερη, φανταστική ζωή μακρυά από το
σπίτι του, φούντωσε την φαντασία του.
Την
περίμενε πως και πως! Με αυτή την προσδοκία, έφυγε μακρυά «ζων ασώτως».
(Λκ.15:13). Αποτέλεσμα; Η φανταχτερή πεταλούδα που τον παρέσυρε, του
έγινε στα χέρια του αηδία! Ένιωθε κενό• μοναξιά! Είναι πικροί καρποί της
μεγάλης απάτης, που λέγεται αμαρτία!
-Γιατρέ, μου, σώσε με! Νιώθω πλήξη! Είπε ένας κύριος στόν ψυχίατρό του.
- Ριξτο στις διασκεδάσεις, στις γυναίκες, στο σεξ! Του απάντησε ο γιατρός του.
- Τα χόρτασα όλα• τα αηδίασα!
- Ριξτο στα ταξίδια!
-Τα χόρτασα!
- Τοτε, ρίξτο στις κωμωδιούλες!
- Δεν μπορώ! Μου κτυπάνε στα νεύρα!
-
Και εγώ ήμουν δύσκολος σε αυτά. Αλλά χθές πήγα στο θέατρο, όπου έπαιζε
ένας καταπληκτικός κλόουν!Έπαιζε τόσο ωραία, που μας έκανε όλους να
ξεκαρδιστούμε στα γέλια και να ξεχάσουμε τις στεναχώριες! Όλοι τον
καταχειροκροτήσαμε!
- Γιατρέ! Αυτός ο κλόουν είμαι εγώ! Δυστυχώς...!
Ένας
σοφός έλεγε: «Όταν αμαρτάνεις, είναι σαν να βάζεις το στόμα σου στην
κάνη ενός πυροβόλου, που είναι έτοιμο για εκπυρσοκρότηση!».
Και
εδώ είναι το κρίσιμο σημείο για τον άνθρωπο που δελεάζεται από τις
εφάμαρτες, φανταχτερές (απατηλές) ηδονές. Θα συνεχίσει να τις κυνηγά; Θα
συνεχίσει να κρατά στα χέρια του σκοτωμένες πεταλούδες η θα βάλει ένα
στοπ σε αυτό το άχαρο κυνηγητό;
«Θέλει
αρετήν και τόλμην η ελευθερία» (Α.Κάλβος). Ο άσωτος υιός, παρόλο που
ήταν ψυχικά νεκρός (Λκ.15:32), ήρθε εις εαυτόν (Λκ. 15:17).
Και
παρόλο που ήταν μακρυά από τον πατέρα του, και παρόλο που ήταν
ετοιμοθάνατος από την ασιτία (Λκ. 15:17) πήρε την ηρωϊκή απόφαση να
κάνει ταξίδι μακρυνό• (δύσκολο πράγμα η μετάνοια!)• να ξαναγυρίσει στο
πατρικό του σπίτι (από όπου «φαγώθηκε» να φύγει!)• να πέσει στα πόδια
του πατέρα του και να τον παρακαλέσει, να τον δεχθεί όχι πια σαν παιδί
του, αλλά σαν εργάτη του.
Άξιζε
να κοπιάσει, να πάει έστω και σέρνοντας στον πατέρα του, παρά να ζεί
«αυτήν την αγωνία της ψυχής, αυτόν τον σιγανό πόνο, που τρώει τον
άνθρωπο, τον σιγοψήνει...» (Ζαν Πωλ Σάρτρ, Κεκλεισμένων των θυρών,
σελ.54).
Η
συνέχεια γνωστή: Ο πατέρας του τον δέχθηκε με απερίγραπτη αγάπη και
στοργή, και όχι πια σαν εργάτη του, αλλά σαν παιδί του! (Λκ. 15:20-24).
Ο
σωτήρας Χριστός, μέσα από αυτή τη θαυμάσια παραβολή εκπέμπει ένα από τα
πιο χαρμόσυνα και ελπιδοφόρα μηνύματα προς όλα Του τα παιδιά, που έχουν
φύγει μακρυά Του• ότι και να έχουν κάνει, τα περιμένει με λαχτάρα να
γυρίσουν κοντά Του και να τα αγκαλιάσει πάλιν και πολλάκις!
Να
τους χαρίσει μια νέα, αληθινή ζωή, όπως ακριβώς χάρισε και στον άσωτο
υιό (Λκ. 15:22-24). «Δόξα σοι ο Θεός! Τώρα ζω αληθινά! Πριν ήμουν στο
σκοτάδι!
Δεν
ήξερα τι κάνω και που πάω!», μου έλεγε κάποιος εκ καρδίας που αποκόπηκε
από την αμαρτία και γύρισε στο Χριστό. Είναι το μεγάλο θαύμα της
μετανοίας!
πηγή:romfea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :