«Το πρωί της 24ης Οκτωβρίου του 2004 ξύπνησα νωρίς και έβγαλα το ασημένιο κολιέ μου που είχε το όνομα, Αλλάχ, γραμμένο πάνω του στα αραβικά. Ένιωσα περίεργο που δεν αισθανόμουν την ασημένια πλάκα να ταλαντεύονται στο λαιμό μου, αλλά ήξερα ότι έκανα το σωστό.
Όπως ξεκούμπωσα το περιδέραιο, μπορούσα να νιώσω μια παρουσία πίσω μου. Παρότι αυτός ο επισκέπτης ήταν αόρατος, ήξερα ότι ήταν ο διάβολος. Φοβόμουν πολύ, αλλά την ίδια στιγμή αισθάνθηκα την αγάπη και την προστασία του Θεού γύρω μου.
“Προστάτεψέ με σε παρακαλώ Θεέ μου,” ψιθύρισα καθώς στράφηκα στην άλλη πλευρά και πήγα προς την κουζίνα. Στη συνέχεια, με μία γρήγορη κίνηση πέταξα το κολιέ μου στον σκουπιδοτενεκέ. Ένα αίσθημα έντονης ανακούφισης με κυρίευσε και ζήτησα από τον Θεό να με συγχωρέσει για τα τελευταία επτά χρόνια της ζωής μου.
Το όνομά μου είναι Σύνθια και σε ηλικία 21 ετών αποκήρυξα τον Χριστιανισμό και εξισλαμίστηκα. Είχα εισαχθεί στη μουσουλμανική πίστη όταν ήμουν δεκαεπτά ετών από το φίλο μου, ο οποίος είναι τώρα ο σύζυγός μου.
Στην αρχή νόμισα ότι η θρησκεία φαινόταν τρελή, γιατί είχα γνωρίσει μόνο τον Χριστιανισμό. Κοιτούσα τη μητέρα του συζύγου μου και νόμιζα ότι πιθανόν την υποχρέωναν να καλύπτει τα μαλλιά της και να φορά φορέματα χωρίς σχήμα, που έφταναν μέχρι τους αστραγάλους της.
Καθώς περνούσαν τα χρόνια ερχόμουν πιο κοντά με τον άντρα μου και την οικογένειά του. Άρχισα να αγαπώ και να σέβομαι τη μητέρα του, παρακολουθώντας τον τρόπο που ζούσε τη ζωή της και φερόταν στους άλλους. Ήταν μια από τις πιο φιλικές και ηθικές γυναίκες που είχα γνωρίσει. Ξαφνικά, το Ισλάμ δεν φαινόταν τόσο περίεργο και εκτός πραγματικότητας με τις σταθερές προσευχές του, τη νηστεία, και τις τελετουργίες του.
Άρχισα να διαβάζω το Κοράνι και άλλα ισλαμικά κείμενα που οι γονείς του μου έδιναν με κέφι. Τότε καθόμουν ήσυχα και άκουγα τον πατέρα του συζύγου μου που επέλεγε αποσπάσματα από την Αγία Γραφή σε μια προσπάθεια να με πείσει ότι ο Χριστιανισμός ήταν λάθος. Τέλος, μετά από χρόνια πλύσης εγκεφάλου αποφάσισα να γίνω μουσουλμάνα. Θυμάμαι που καθόμουν στην κρεβατοκάμαρα των γονιών του με ένα μαύρο σάλι να καλύπτει τα μαλλιά μου και μεταστράφηκα στο Ισλάμ στις μία η ώρα το πρωί.
Οι γονείς μου έφριξαν όταν τους το είπα και είπαν ότι επρόκειτο να προσευχηθούν για μένα. Εγώ χλεύαζα τις παρατηρήσεις τους και στη συνέχεια προσπάθησα να τους πείσω ότι το Ισλάμ ήταν η σωστή θρησκεία. Τους εξήγησα ότι ο Ιησούς ήταν απλώς ένας προφήτης και ότι ο Αλλάχ ήταν ο ίδιος Θεός που λατρεύεται από Χριστιανούς και Εβραίους. Τους είπα ότι το Ισλάμ ήταν μια όμορφη και ειρηνική θρησκεία και ότι όποιος πίστευε ότι ο Ιησούς ήταν ο γιος του Θεού θα πήγαινε στην Κόλαση.
Άρχισα να αισθάνομαι τόσο έντονα για τη νέα πίστη μου που έμαθααπό μόνη μου να διαβάζω και να γράφω αραβικά, κι έμαθα πολλές ισλαμικές προσευχές που επαναλάμβανα, μέχρι να τις μάθω τέλεια. Σε όλη μου τη ζωή μου έγινε έμμονη ιδέα να προσεύχομαι πέντε φορές την ημέρα και να επιμένω σε όλες τις ισλαμικές τελετές. Δεν μπορούσα να πάω για ύπνο τη νύχτα, αν δεν είχα κάνει την τελευταία προσευχή της ημέρας, γιατί ήξερα ότι ο Αλλάχ θα με τιμωρούσε αν δεν το έκανα.
Άρχισα να ζω σε μια συνεχή κατάσταση φόβου που έγινε χειρότερη όταν εγώ, ο σύζυγός μου και το μωρό, ο γιος μας, μετακομίσαμε στην Αίγυπτο με την οικογένειά του. Μετά από λίγους μήνες διαμονής στο Κάιρο, άρχισα να καλύπτω τα μαλλιά μου. Κανείς δεν με ανάγκασε να το κάνω, αλλά είχα διαβάσει ότι θα κρεμόμουν από τις μπούκλες μου στην κόλαση, αν τις επεδείκνυα στον κόσμο.
Ο φόβος του Αλλάχ έγινε τόσο έντονος που ήλπιζα να πάθω καρκίνο και, γι’αυτό, να τιμωρηθώ για τις αμαρτίες μου στη γη και όχι μετά το θάνατο. Καθάριζα το σώμα μου για την προσευχή, με τέτοια μανία, που τα χέρια μου έσκαγαν και μάτωναν. Ακόμα, συνέχιζα να πιστεύω σε μια θρησκεία που εξωτερικά φαινόταν τόσο ηθική και δίκαιη. Υπήρχε επίσης το γεγονός ότι όλοι οι Αιγύπτιοι που γνώρισα ήταν πολύ ταπεινοί και ευγενικοί. Στηριζόμουν στη λογική ότι αυτό ήταν το είδος των υπέροχων ανθρώπων που παρήγαγε η ισλαμική πίστη. Είχα μπλοκάρει εντελώς το γεγονός ότι ζώντας στο Κάιρο είχα υποσυνείδητα αρχίσει να αναπτύσσω ένα μικρό μίσος για τους Εβραίους. Αυτό οφειλόταν σε σχόλια που άκουγα από τυχαία άτομα, καθώς και σ’ ένα πουκάμισο που μια ημέρα είδα να φορά ένας Αιγύπτιος.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω το γκρι πουκάμισο με κουκούλα, με ένα ματωμένο μαχαίρι που μαχαίρωνε το Ισραήλ να απεικονίζεται λεπτομερώς στην πλάτη. Το πουκάμισο με σταμάτησε επί τόπου, και νομίζω ότι τότε ήταν που άρχισα να αμφισβητώ τη μουσουλμανική πίστη μου.
Επιστρέψαμε στην Αμερική με ένα δεύτερο γιο τρία χρόνια αργότερα, γιατί μου δημιουργούσε πολλή κατάθλιψη να ζω στο Κάιρο. Νόμιζα ότι το να είμαι πίσω στην Αμερική με την οικογένειά μου θα μου έφτιαχνε τη διάθεση, αλλά ακόμη ένιωθα φοβισμένη και χαμένη. Συνέχισα να περιμένω για αυτό που αναπόφευκτα θα μου συνέβαινε. Όταν έμεινα έγκυος στο τρίτο παιδί μας, σκέφτηκα ότι θα ήταν πιο πιθανό να πεθάνω κατά τον τοκετό ως τιμωρία που έκανα το σύζυγό μου και την οικογένειά του ν’ αφήσουν την Αίγυπτο.
Πίστευα πραγματικά πως ό,τι κι αν μου έκανε ο Αλλάχ, θα μου άξιζε. Θυμάμαι ότι κατά τον τοκετό προσευχόμουν θερμά ικετεύοντας για τη ζωή μου και τη ζωή του παιδιού μου. Ήμουν τόσο χαρούμενη και ανακουφισμένη όταν έφυγα από το νοσοκομείο κρατώντας ένα υγιές κοριτσάκι στην αγκαλιά μου.
Η ζωή συνεχίστηκε, ως συνήθως, και εξακολούθησα να εφαρμόζω τις πρακτικές του Ισλάμ ανελλιπώς, μέχρι που ένα βράδυ ο σύζυγός μου έλαβε ένα πολύ τρομακτικό e-mail που φύτεψε ένα μικροσκοπικό σπόρο σκέψης στο μυαλό μου. Κάποιος του είχε στείλει μέσω του διαδικτύου το βίντεο με τον αποκεφαλισμό του Nick Berg. Αν και αρνήθηκα να παρακολουθήσω το φρικτό θέαμα, μπορούσα ακόμη να ακούσω τις επιθανάτιες κραυγές του Nick Berg καθώς ισλαμιστές τρομοκράτες έκοβαν αργά το κεφάλι του. Ακόμη και ο άντρας μου, ο οποίος γεννήθηκε μουσουλμάνος, φαινόταν λυπημένος και συγκλονισμένος καθώς οι κουκουλοφόροι φώναζαν, «Αλλάχ Ακμπάρ,” ενώ σκότωναν τον καημένο τον Nick Berg. Άρχισα να κλαίω σιγανά για τον Nick Berg και τους τρομοκράτες που πραγματικά πίστευαν ότι έκαναν το καθήκον τους προς τον Αλλάχ με τον αποκεφαλισμό ενός ανθρώπου. Ήμουν συγχυσμένη και τρομοκρατημένη όπως προσπαθούσα απεγνωσμένα να βγάλω τις κραυγές του από το μυαλό μου.
Την επόμενη εβδομάδα, συνέχισα να προσεύχομαι πέντε φορές την ημέρα, αλλά αντικαθιστούσα τη λέξη Αλλάχ με τη λέξη Θεός. Σκέφτηκα ότι αφού μου είχαν διδάξει ότι ο Αλλάχ ήταν μόνο η αραβική λέξη για το Θεό, θα ήταν εντάξει. Τότε έκανα κάτι που είπα στους γονείς μου και στον εαυτό μου ότι ποτέ δεν θα το έκανα. Νοίκιασα την ταινία, «Τα πάθη του Χριστού». Είπα στον άντρα μου ότι ήθελα απλώς να δω τι είχε προκαλέσει όλη αυτή τη δημοσιότητα και συμφώνησε. Καθίσαμε το Σάββατο το βράδυ και είδαμε την ταινία μαζί σιωπηλοί. Εγώ μετά βίας άντεχα να παρακολουθώ τον Ιησού να δέρνεται και να μαστιγώνεται, αλλά κάτι μου έλεγε να συνεχίσω την ταινία μέχρι το τέλος. Συγκρατούσα τα δάκρυα που απειλούσαν να τρέξουν από τα μάτια μου μέχρι τη μικρή σκηνή στην ταινία όταν η Μαρία η Μαγδαληνή ααντρέχει πίσω στην ημέρα που ο Ιησούς ήταν το μόνο πρόσωπο που την αποδέχτηκε και την αγάπησε. Άρχισα να κλαίω καθώς ξαφνικά συνειδητοποίησα τι προσπαθούσε εδώ και χρόνια να μου πει η μητέρα μου. Τέλος, κατάλαβα ότι ο Θεός με αγαπούσε και δεν ήταν εναντίον μου, ούτε ήθελε να μου κάνει κακό. Επίσης, εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι ο Αλλάχ δεν ήταν ο Θεός. Την επόμενη εβδομάδα μπορούσα να αισθανθώ τον διάβολο να προσπαθεί να με φέρει πίσω στα ίδια με τις εκφοβιστικές τακτικές του, αλλά εγώ δεν φοβήθηκα. Τελικά, ένιωσα την αγάπη και την προστασία του Θεού ολόγυρά μου. Δεν φοβόμουν πια να ζήσω, και δεν φοβόμουν να πεθάνω. Ο κόσμος φαινόταν τόσο όμορφος, και δεν μπορούσα να σταματήσω να ευχαριστώ τον Θεό για τη σωτηρία μου.
Ειλικρινά πιστεύω ότι ο Αλλάχ είναι ο διάβολος. Μπορώ να ανοίξω το Κοράνι σε οποιαδήποτε τυχαία σελίδα και να διαβάσω κάτι σχετικά με το θάνατο και τη φωτιά της Κόλασης για τους άπιστους. Το είχα αγνοήσει στο παρελθόν, επειδή επικεντρωνόμουν περισσότερο στο τελετουργικά και τις βασικές έννοιες του Ισλάμ. Απέτυχα να εξετάσω τον πυρήνα της θρησκείας που πιστεύω ότι βασίζεται στο κακό. Νομίζω ότι η ισλαμική πίστη είναι ένας λύκος με ένδυμα προβάτου. Σε κάποιους ανθρώπους που το βλέπουν απ’ έξω φαίνεται πολύ ωφέλιμο και καλό, αλλά ταυτόχρονα παράγει τρομοκράτες και εξτρεμιστές που θα πεθάνουν προσπαθώντας να σκοτώσουν όποιον δεν είναι μουσουλμάνος.
Παρακαλώ μην νομίσετε ότι πιστεύω ότι όλοι οι μουσουλμάνοι είναι κακοί λάτρεις του Σατανά, διότι αυτό είναι πολύ μακριά από την αλήθεια. Πολλοί μουσουλμάνοι που ξέρω είναι από τους πιο φιλικούς και γεμάτους αγάπη ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Λατρεύω την οικογένεια του συζύγου μου και γνωρίζω ότι οι καρδιές τους είναι γεμάτες από τις καλύτερες προθέσεις. Πιστεύω ειλικρινά ότι, μαζί με εκατομμύρια άλλους μουσουλμάνους, νομίζουν ότι λατρεύουν τον Θεό. Πιστεύω επίσης ότι ο σατανάς έχασε έναν στρατιώτη όταν με έχασε. Το μεγαλύτερο προσόν μου όταν συνήθιζα να κηρύττω το Ισλάμ σε όποιον με άκουγε, ήταν η εξωτερική μου εμφάνιση. Έμοιαζα τόσο διαφορετική από αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ως στερεότυπα μουσουλμανικό. Ήμουν μια λευκή Αμερικανίδα είκοσι οκτώ ετών, με ανοιχτόχρωμα μαλλιά και πράσινα μάτια που γύριζα υμνώντας την ισλαμική πίστη. Ήμουν τόσο ισχυρή αντίθεση με ό, τι ερχόταν στο νου των ανθρώπων όταν σκέφτονταν μια μουσουλμάνα. Μπορώ μόνο να προσεύχομαι ότι ποτέ δεν έπεισα κανέναν να μεταστραφεί, ή να σκεφτεί να μεταστραφεί στο Ισλάμ.
Σύνθια»
πηγή: http://greekmurtadeen.wordpress.com/2009/12/18/j/
Δεν υπάρχουν σχόλια :